Pobrzask

      „Ci ludzie nawet kochają, tak jakby nienawidzili.” — Fiodor Dostojewski.

{ muzyka }

2. Prototyp

— Wymiana? — pyta niepewnie, przypatrując się z uwagą krótkim, zmierzwionym przez wiatr włosom; nie wie, jak powinien traktować jego słowa — jak jeden wielki niesmaczny dowcip, czy może jak prawdziwy i niezachwiany dowód, że stoi przed nim prawdziwy psychopata, któremu do szczęście brakuje tylko mocnych psychotropów i pomieszczenia bez klamek; nie zna go aż tak dobrze, aby oceniać, ale ma wrażenie, że zmaga się z naprawdę poważanymi zaburzeniami psychicznymi.

— Tak, wymiana — przytakuje cierpliwie, wykrzywiając usta w cynicznym uśmiechu. Dopiero teraz zdaje sobie sprawę, że jego rozmówca nie prosi, tylko żąda; już dawno podjął decyzje i czeka cierpliwie aż Himuro się do niej grzecznie przystosuje. — Za jego życie twoje życie, przecież to prosty rachunek — mówi, wzruszając ramionami. Wykrzywia usta w delikatnym grymasie, który mógłby uchodzić za uśmiech, ale Himuro przypomina bardziej oznakę niestrawności; nie ma wątpliwości, że na jego drodze właśnie pojawił się diabeł w ludzkiej skórze.

— To brzmi jak transakcja — warczy pod nosem;  pierwszy raz daje się uprowadzić złości na oczach kogokolwiek i jest na siebie wybitnie zły; nie ma pojęcia, gdzie podziewa się jego spokój, wie tylko jedno: musi chronić osobę, na której mu zależy. Osiągnął już zbyt wiele, aby się wycofać.  

— Nazywaj to jak chcesz, nie przeszkadza mi to — zapewnia i miażdży w dłoniach komara, który chciał posilić się jego krwią.

Z okresu dzieciństwa oprócz blizn została mu także odwaga, dlatego Himuro wyłącza myślenie i po chwili zgadza się na jego warunki.

— Chcę tylko jednego — mówi cicho. —  Chcę, abyś przestał nachodzić Atsushiego.

Telefon wykonany na szybko. Wymiana paru chaotycznych zdań. Sztuczny spokój, który ma na zadanie uspokoić własne wyrzuty sumienia. Dźwięk przerwanego połączenia. Przedłużająca się coraz bardziej cisza.

Ma marzenie. Chce scalić się ze ścianą. Odseparować od życia. Zniknąć z powierzchni ziemi. Udawać, że nie istnieje. Przestać być przyjacielem dla wszystkich i utożsamiać się z pieprzonym, niewzruszonym kwiatem lotosu. Pozbyć się chorego entuzjazmu, który jest jego prywatnym kompleksem. Chce żyć jak każdy, przeciętny Japończyk. Bez żadnych „ale”. Z masą pomysłów na przyszłość.

To nie miało być tak, do cholery. Ma wrażenie, że upada, coraz niżej i niżej, jak cholerny kamień w wodę, że ktoś już dawno powiesił mu na chudej szyi sznur i tylko bardziej go ściska. Sam kopie sobie grób, buduje szubienicę własnymi rękami; oprócz krwi nie widzi nic więcej. Rozkład pochłania go coraz bardziej i bardziej.

Ściska w drżących dłoniach kubek, z którego już dawno wyparowało ciepło i żałuje, że zamiast zwyczajowej kawy nie napił się melisy na skołatane nerwy. Uśmiecha się z rezygnacją, wbijając spojrzenie w kierownice; kiedyś ciepły, szorstki dotyk kochanka działał na niego kojąco, jak najwyższej jakości lek na nerwy, teraz sprawia tylko, że nie może pozbierać myśli. Ma wrażenie, że życie coraz bardziej go nienawidzi; z dnia na dzień skutecznie rujnuje równowagę, wysyłając jego spokój na wakacje. Przeciera oczy ze zmęczenia i upija łyk z białego, plastikowego kubka, wzdrygając się gwałtownie; kawa jest zimna, pozbawiona jakiegokolwiek smaku.

Wzdycha głęboko i wyciąga z kieszeni pomiętą paczkę papierosów. Uświadamiając sobie, że nie ma siły walczyć z nałogiem, wyciąga jednego i przygląda mu się uważnie przez pewien czas, zastanawiając się, czy było warto, ale jest tylko jedna odpowiedź na pytanie. Wkłada pałeczkę tytoniu do ust i zapala ja zapalniczką, która pozostawiła na jego ramieniu ślady poparzenia. Odpowiedź nie pada.

Rozdziewicza papierosa i zamyka oczy, delektując się zbawczym dymem, który pochłania każdą powierzchnie płuc. Nie zwraca uwagi, gdy wypuszcza kubek z ręki; to nie ma już najmniejszego znaczenia. Zaciska miedzy zębami peta; jest jednym lekarstwem na wszystkie smutki.

Utknął w martwym punkcie; powinien dać się zabić, gdy los dawał mu na to szansę, a nie szwendać się po mieście ze skrzywioną psychiką, z milionem zmartwień na karku, wielkoludem czekającym na niego o każdej porze dnia i nocy, z paroma tysiącami jenów w kieszeni, bagażnikiem zakupów, nielegalnym romansem, który wpakował sobie do łóżka na własne życzenie i poczuciem winy, z którym zmaga się przeszło trzy lata i za żadne skarby nie potrafi sobie z nim poradzić.

Przy życiu utrzymuje go już tylko dług wdzięczności, który zaciągnął u swojego prywatnego koszmaru i wyrzuty sumienia, które pielęgnował, aż doszły do stanu, w którym nie może kiwnąć chociażby placem, aby wyprostować emocjonalną, oplatającą go skutecznie więź

Himuro chichocze histerycznie, diagnozując chorobę, która zmusiła go do tego wszystkiego; samotność. Ale wie, że dziś jest ostatnia szansa, aby postawić sprawę jasno. Nie może uciekać się do niedomówień. Coraz trudniej przychodzi mu patrzenie wprost w fiołkowe oczy, które lokują w nim wszystkie nadzieje; kiedyś błyszczały niesamowitym ciepłem, ale ma wrażenie, że ten blask do niego już nie dociera, a tej osoby już dawno nie ma.

Zbyt wiele kłamstw nagromadziło się na siebie, zakłócając cały światopogląd, w który wierzył. Teraz już tylko chce wierzyć, ale zdaje sobie równie mocno sprawę, że nie powinien oczekiwać od życia sprawiedliwości; jest zdecydowanie za późno, aby cokolwiek zmienić. 

Stojąc na klatce schodowej, która sprawia, że dzisiejsze śniadanie podchodzi mu do gardła, stara się uciszyć zdrowy rozsądek, nakazujący ewakuacje z tego miejsca w trybie przyspieszonym. Eliminuje z głowy sygnał nakazujący odwrót i wspina się po stromych, brudnych schodach. Na jego ustach pojawia się cień wymuszonego uśmiechu. Zbiera w sobie ostatnie pokłady odwagi i składa wizytę pechowi, pobudzając do życia wszystkie lęki.

Wraz z wejściem do środka nie ma już mowy o ucieczce. Jest tego boleśnie świadom, dlatego jego myśli krążą już tylko w jednym kierunku; musi jak najszybciej zniknąć z jego życia.

— Pogoda daje w kość — skarży się z uśmiechem na ustach, wchodząc do mieszkania z reklamówką produktów odżywczych w jednej ręce i za świeżym pieczywem w drugiej; charakterystyczne skrzypienie sprawia, że pot zbiera się na jego karku. — Powinniśmy pójść na spacer — proponuje, zdejmując buty; nie ma pojęcia, czy Atsushi w ogóle wychodzi na świeże powietrze, ale znając jego możliwości twórcze wcale tego nie robi, uzależniony od przesiadywania całymi godzinami nad paczką chipsów.

Himuro, zaniepokojony tym, że nie otrzymuje żadnej stosownej odpowiedzi, zerka do sypialni i wzdycha głęboko na widok zmożonego przez sen Murasakibary, przykrytego po same uszy ciepłym kocem; w mieszkaniu panuje przeraźliwy chłód. „Pewnie znów nie włączył ogrzewania”, przemyka mu przez myśli. Nie cierpi, gdy Atsushi bagatelizuje swoje zdrowie; już raz wylądował w szpitalu, pokonany przez ostre zapalnie płuc.

Księżyc oświetla pokój i Tatsuya mimowolnie unosi kącik ust do góry; nie może uwierzyć, że w tym samym pustym, pozbawionym radości pokoju, kiedyś potrafili się śmiać i rozmawiać do samego rana, nie przejmując się tym, że ich uczucia sukcesywnie umierały. Himuro nie wie, kiedy dokładnie przestał cokolwiek czuć do Murasakibary, ale ma wrażenie, że uderzyło go to tak, jak grom z jasnego nieba; z dnia na dzień wszystkie uczucia wyparowały, pozostawiając po sobie jedynie niesmak i żal. 

Odkłada zakupy na drewniany stolik, przy którym piją herbatę w mroźne dni; Atsushi z jakiegoś powodu nie toleruje w swoich żyłach kofeiny, dlatego też nawet Tatsuya postanawia w jego obecności ograniczać kawę i zamiast tego zaspokaja swoją potrzebę kofeiny kilkoma puszkami pepsi. 

Podchodzi do pogrążonej w śnie sylwetki; Atsushi nie jest pokryty ramienicami, oddycha spokojnie, równomiernie, nie chrapie, dlatego Tatsuya z czystym sumieniem przyznaje, że wygląda jakby zmarł. Pochyla się na jego bladym policzkiem i składa na nim zimny, pozbawiony jakichkolwiek kolorów pocałunek; ma wrażenie, że już dawno odebrano mu uczucia.

— Obudź się, Atsushi — mówi cicho, potrząsając lekko ramieniem wielkoluda, ale tak naprawdę nie chce, aby zaczął kontaktować ze światem żywych. Robi to tylko dlatego, aby potem powiedzieć ze sztucznym uśmiechem na ustach „przecież próbowałem”, gdy jego kochanek zacznie się buntować, że go nie obudził. Czuje najprawdziwszą ulgę; Murasakibara ani drgnie, topiąc swoje marzenia w snach.

Himuro nie potrafi się już rozczulać nad śpiącą twarzą ponad dwóch metrów, mimo że kiedyś podczas swoich bezsennych nocy był w stanie robić to do białego rana. Teraz może stwierdzić już tylko jedno: zdecydowanie woli „purpurową różę” w tej wersji; jest dwa razy spokojniejsza, nie wymaga opieki, wyimaginowanych słów i żadnych deklaracji.

— Śpij spokojnie — szepcze cicho do jego odsłoniętego ucha, zabierając ze stołu reklamówki ze świeżym zapasem żywności. Z przykrością stwierdza, że taki stan rzeczy jest mu na rękę; nie musi się spowiadać, dlaczego przyszedł trzy godziny po umówionej porze, nie musi szukać winy w ciągnacych się w nieskończoność sklepowych kolejkach.

Tatsuya dobrze pamięta, że jest jedyną osobą, która może wyciągnąć Atsushiego z tych czterech ścian i zaoferować mu rozrywkę w postaci wizyty w domu handlowym czy wesołym miasteczku; nie może nie zapomnieć, że kiedyś w drodze do parku rozrywki śmiali się jak szaleni z głupich dowcipów, a w drodze powrotnej Mukkun był tak wykończony, że aż zasnął w samochodzie i Himuro był zmuszony wytargać go na ósme piętro. 

Teraz ma wrażenie, że te wspomnienia są tylko odległym zapychaczem, nie mającym nic wspólnego z rzeczywistością, ale nie żałuje; nadal lubi spoglądać na zamyślaną twarz Atsushiego, który, przygryzając język w akcie zmyślenia, spisuje listę swoich ulubionych potraw, robi to z taką dumą, że śmiech sam ciśnie się na usta. Jednak nie może pozbyć się wrażenia, że po drugiej stronie drzwi do mieszkania nie ma już nic, oddziela ich gruby mur niedomówień i wspólnej niechęci.

Himuro zdaje sobie sprawę, że sieć kłamstw, która owinęła szczelnie kochanka jest zbyt gruba, nie ma od niej żadnej drogi ucieczki; nie ma zielonego pojęcia jak powiadomić go z pogodnym uśmiechem na ustach, że pogrzebał swoje uczucia w żelaznym uścisku osoby, której obaj nie znosili. Nie potrafi wyznać prawdy, boi się jej, boi się przyznać sam przed sobą, że zniszczył jedyną szansę na wydostanie się z tego piekła.

Prawda dochodzi do niego powoli. Nie śpieszy się. Bez żadnego skrępowania przejmuje kontrolę nad jego ciałem. Czeka na odpowiedni moment. Atakuje. Niszczy. Grzebie jakiegokolwiek nadzieje. Kradnie szansę na zaczerpniecie oddechu. Zabiera wszystkie uczucia. Aż nie pozostaje nic innego prócz kłamstw, kłamstw i jeszcze więcej kłamstw.

Mimo że obwinia za wszystko pozbawionego iskry życia Murasakibarę, w głębi serca wie, że jest sam sobie winien. Nie mogą wrócić do tamtych dni. Już nigdy nie wrócą, bo tak naprawdę nie mają do czego wracać. Granica odgradzająca miłość od nienawiści jest naprawdę bardzo cienka.

— Muro-chin, zraniłeś się.

Zaniepokojony, rozleniwiony głos skutecznie sprowadza go na ziemie. Wzdryga się gwałtownie. Spogląda na swoją dłoń i wykrzywia twarz w nieprzyjemnym grymasie, mamrocząc pod nosem coś, co znaczy „ach, masz rację”. Z krwawiącego palca nie czuje ani odrobiny bólu. Syczy bezgłośnie, gdy Murasakibara z nieświadomą delikatnością ujmuje jego dłoń i wkłada sobie jego wskazujący palec do ust, ssąc go z wyczuciem. Czując jak plecy zostały potraktowane przez przyjemny, ciepły dreszcz, mimowolnie się uśmiecha.

— Nie przejmuj się mną, głuptasie — mówi, starając się zachować spokój. Dba o każdy szczegół — głos mu nie drży, jest z siebie piekielnie dumny. — Już wszystko dobrze, Atsushi — zapewnia i odkłada nóż, czochrając po włosach zgiętego w pół wielkoluda.

— Muro-chin — zagaduje po chwili Murasakibara, składając na spierzchniętych ustach partnera pocałunek. — Niedługo masz urodziny. Mieliśmy zwyczaj mówienia sobie, co chcemy.

— Pamiętasz? – dziwi się Himuro, unosząc brew; zawsze traktuje Murasakibarę jak egoistę, dlatego nie może ukryć zdziwienia, kiedy padają z jego ust słowa brzmiącego jak obietnica.

Niezadowolony Atsushi robi klika kroków w tył, zachowując bezpieczną odległość i przypatruje się uważnie swojej drugiej połówce; podrywa się gwałtownie na dźwięk nieznanej melodii i wbija pytające spojrzenie w Himuro.

— Muszę odebrać — mówi szybko Tatsuya i wysyła przepraszający uśmiech w stronę wielkoluda, ściskając w dłoni telefon; Murasakibara przytakuje niechętnie i oddala się niepośpiesznie do sypialni. Nie ma sensu pytać, kto dzwoni i po co musi odbierać koniecznie teraz; mimo że Murasakibara nie jest już dzieckiem, nie rozumie systemu dorosłych.

Himuro odprowadza jego sylwetkę do samych drzwi, czując jak zalewa go fala prawdziwej ulgi. „Wymyśli coś, do cholery, za nim się domyśli”, jego głowa w zastraszającym tempie wypisuje czarne scenariusze; nie wie, kiedy z optymisty zmienił się w prawdziwego pesymistę, ale to nie ma znaczenia.

 Prycha zirytowany pod nosem i jednym przyciskiem ucisza protesty budzika, którego zapomniał wyłączyć; nie może przyznać przed samym sobą, że jego cały arsenał argumentów zaczyna sypać się w odstraszającym tempie; niczego od Atsushiego nie oczekuje, jego urodziny to tylko pretekst do powstrzymania rozmowy, która nie klei się od dobrych kilku dni.

Zaciska dłoń na obrączce, która zwisa swawolnie z jego szyi na srebrnym łańcuszku i potrząsa delikatnie głową, aby pozbyć się nieprzyjemnego wrażenia. Ale jest boleśnie świadom, że to w niczym nie pomaga.

— Taiga, jak dobrze, że mnie teraz nie widzisz.

To miejsce nie może dłużej nazywać swoim domem.

W tym związku miłość przestała istnieć już dawno temu. Kieruje nimi tylko nieznane pożądanie, chora tęsknota za ciepłem i bliskością drugiej osoby. Murasakibara mruży z zadowoleniem oczy i mamrocze coś niezrozumiałego pod nosem.

Smukłe palce wolno błądzą po szorstkiej skórze, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu. Ich droga jest chaotyczna; sunęły od obojczyku aż po klatkę piersiową, zatrzymując się dopiero na pępku, ale za nim to następuje, manipulują przez chwilę sterczącymi od ekscytacji sutkami. Od Himuro zawsze emanuje naturalne ciepło, które sprawia, że jego ciało pokrywa się gęsią skórką. Nie może powstrzymać jęku, który wydostaje się spomiędzy dużych warg. 

— Kocham cię — deklaruje, przesuwając językiem po płatku ucha kochanka, nadgryza je, zaciskając na nich delikatnie zęby i uśmiecha się, gdy zostaje nagrodzony pojedynczym stęknięciem; zna jego słabe punkty na pamięć. 

— Cieszę się — zapewnia Tatsuya; słowo „kocham cię” z trudem przechodzi mu przez gardło, dlatego woli zachować je na sytuacją kryzysową, zamiast tego wysyła w stronę Mukkuna radosny uśmiech, który ćwiczy nieprzerywalnie od dwóch miesięcy przed lustrem; nie jest idealny, ale wystarczy, aby jeszcze przez chwilę zwodzić go za nos.

Z delikatnością pokonuje każdy centymetr ciała wielkoluda, czując jak wypełnia go coraz dotkliwej poczucie zawodu; Mukkun nie prezentuje się już jak sportowiec z prawdziwego zdarzenia, jego ciało jest prawie pozbawione jakichkolwiek mięśni, zamiast nich jest pokryty tkanką tłuszczową, wynik obżerania się całymi dniami słodyczami daje o sobie znak. Powinien o siebie zadbać — pójść na siłownie, na pływalnie, pobiegać, pojeździć trochę na rowerze, cokolwiek, aby utrzymać stałą wagę; jak tak dalej pójdzie, Himuro nie ma żadnych wątpliwości, skończy z nadwagą szybciej niż zda sobie z tego sprawę.

— Kupisz jutro truskawki, Muro-chin? — zagaduje po chwili Atsushi, zaciskając dłoń na pobudzonej męskości swojego wybawiciela; jest twarda i nienaturalnie duża, brakuje jej już nie wiele, aby osiągnęła upragnione spełnienie. Nakreśla językiem linie jego żuchwy, aby po chwili przenieść usta na jego szyję; wyczuwa jabłko Adama i zachowuje przy nimi niezwykłą ostrożność; kolejny fetysz partnera zostaje zdemaskowany.

Himuro chichocze cichutko pod nosem, przymykając na chwilę oczy pod wpływem niebezpiecznych pieszczot zadawanych przez wielkoluda; jego dotyk nie kręci go tak jak kiedyś, wszystko jest wymuszone, nawet serce nie chce poddać się chwili uniesienia, tylko penis reaguje impulsywnie, zdradzając swoje zainteresowanie i łaskotki zawsze pozostają na swoimi miejscu.

— Nie chcesz tortu? — pyta zawiedziony Atsushi i uśmiecha się za aprobatą, gdy Tatsuya porusza biodrami w rytm ich przyspieszonych oddechów.

— To nie tak — parska śmiechem na widok zdziwionej twarzy Murasakibary; nie jest w stanie znienawidzić jego natury dziecka, bezwarunkowo ją pokochał.  — Zima zbliża się szybkim krokiem, nie tak łatwo dostać truskawki — tłumaczy, bawiąc się fioletowym kosmykiem, który drażni jego klatkę piersiową.  — Poza tym nie możesz myśleć o jedzeniu dwadzieścia cztery na dobę. Nie wtedy, gdy…

Urywa szybko, gdy Murasakibara kradnie mu ciche westchnienie; Mukkun wymanierowanym gestem porusza ręką w górę i w dół, w górę i w dół, podrażniając długimi palcami męskość, jest bliska eksplozji.

— Nie myślę, Muro-chin — zapewnie i pochyla się nad nim, traktując językiem jego szyję. Jest tak pochłonięty, że nawet nie zauważa nieprzyjemnego grymasu, który przechodzi przez twarz Himuro.

„Wiem, że nie myślisz, gdyby tak było, nie musiałbym się zmuszać do…”, wzdycha jeszcze głośniej, gdy Murasakibara pociera palcami o wrażliwą główkę, „nie musiałbym się zmuszać do najsmutniejszego seksu w życiu”.

Atsushi zahacza zębami o bladą skórę, zostawiając na niej czasem ślady swojej obecności i konsekwentnie milczy na widok obcej malinki, która ozdabia obojczyk kochanka; zaciska łagodnie palce na nabrzmiałym członku partnera, aby po chwili rozkoszować się cichym jękiem.

— Kocham cię — szepcze Himuro, zaciskając dłonie na pościeli; to wystarcza. Murasakibara pochyla się nad jego twarzą i przylega do jego ust, rozgrzewany przez ciepły oddech. Powolny pocałunek sprawia, że ogarnia ich kolejna fala pożądania, długi język leniwe wsuwa się w rozchylone usta i drażni podniebienie, ogromne dłonie błądzą po ciele, nie zapominając o każdym najmniejszym zakamarku, aż w końcu zatrzymują się na biodrach; zaciska na nich palce i zatrzymuje się.

Patrzą sobie w oczy, kontakt wzrokowy trwa długo i nieprzerywalnie, towarzyszy im tylko cisza, przerywana od czasu do czasu przez obecność ludzi na klatce schodowej i sąsiednich mieszkaniach; nieszczelne ściany przepuszczają każdy najdrobniejszy dźwięk. 

Murasakibara, czując jak ciepło kumuluje się w jednym miejscu, nie może już dużej sterczeć nad drżącym pod nim ciałem i ignorować swojej ekstazy; Himuro odchyla nogi i wpuszcza go do środka, koncentrując swoją uwagę na plamę wilgoci, która zdobi popękany, biały sufit.

Atsushi leniwie wciska się w niego i porusza się z wyczuloną delikatnością, starając się pokonać fasady mięśni bez niepotrzebnego uszczerbku na zdrowiu Himuro. Tatsuya zamyka oczy, pozwalając z nietypową uległością, aby dwadzieścia placów złączyło się ze sobą w mocnym uścisku. Czuje jak gorąco atakuje jego policzki, przez chwile ma wrażenie, że spłoną od tych nagłych pokładów ciepła, ale szybko zostają ugaszone przez chłodny język wielkoluda, który dotyka rozgrzanej skóry, dbając, aby się szybko schłodziła.

—  Otwórz oczy, Muro-chin — prosi cicho Atsushi; Tatsuya nie ma pewności, ale ma wrażenie, że wyczuwa w tonie jego głosu nutę złości zabarwioną lekkim rozbawieniem. Posłusznie otwiera oczy i uśmiecha się delikatnie, pozwalając, aby z jego ust ulatywały ciche westchnienia i głośniejsze jęki.  

Murasakibara nieznacznie przyspiesza, porusza się w nim coraz szybciej i szybciej, burząc delikatny rytm. Himuro zaczyna brakować tchu, nie jest w stanie złapać oddechu, ciepło atakuje każdą komórkę ciała, ostry ból dominuje nad przyjemnością.

— A-atsushi — cicho szepcze jego imię, ale reszta słów zostaje przerwana przez wrzask, który wydostaje się z jego gardła, gdy wielkolud napiera na prostatę; łapczywy pocałunek przerywa nieprzyzwoity dźwięk.

— Jeszcze chwilka, Muro-chin — zapewnia Atsushi; nie zdaje sobie sprawy, że zadaje mu ból w najczystszej postaci, sam czuje przyjemność. Jest na granicy. Tylko chwila dzieli go od spełnienia; ma wrażenie, że to najdłuższy seks w jego życiu. Zamyka oczy i z leniwym uśmiechem przyklejonym na ustach eksploduje, traktując swojego ukochanego ciepłą spermą.

— Zejdź ze mnie, Atsushi — mówi roztrzęsiony Tatsuya, próbując się uspokoić, ale Murasakibara  przyciska ciepłe ciało kochanka do materaca i wiąże je w uścisku, kładąc głowę na chudej kalce pierwszej; praca serca Himuro jest szybka i nieprecyzyjna, jak zużyty silnik.

– Kocham cię — zapewnia Murasakibara, zgarniając sklejone przez pot ciemne włosy za ucho. Himuro przeważnie pachnie wiosną i miodem, dziś jest przesiąknięty intensywnym zapachem polnych kwiatów i dymem, który nieprzyjemnie podrażnia jego zatoki. Nie może pozbyć się wrażenia, że obcy aromat na skórze mężczyzny świadczy o tym, że w jego życiu obecna jest osoba trzecia.

Atsushi kręci nosem z niezadowolenia i otwiera usta, aby coś powiedzieć, ale refleks Himuro jak zwykle nie ma sobie równych. Pięć palców szybko przeczesuje purpurowe włosy. Usta łączą się w precyzyjnym pocałunku; Tatsuya przez chwilę pozwala, aby ich języki powalczyły o dominacje, ale po upływie dziesięciu sekund odpuszcza i pozwala, aby ciało Murasakibary ciasno do niego przywarło. Czując na szyi nierówny oddech; otwiera szeroko oczy ze zdziwienia.

— Coś się stało, Atsushi?

Troska w glosie Tatsuyi tak bardzo imponuje wielkoludowi, że myśl o potencjalnej zdradzie znika z jego głowy tak szybko jak się pojawia. Uśmiecha się delikatnie w odpowiedzi, zrzucając całą winę na wyniszczony przez brak snu organizm.

— Spaaaaać mi się chce.

Atsushi w akompaniamencie głębokiego ziewnięcia przeciąga sylaby, a po chwili zamyka oczy, aby podkreślić wartość swoich słów. Himuro przyciska usta do jego skroni i szepcze cichutko „dobranoc”.

Na jego twarzy pojawia się ulga. Naiwność Murasakibary nie zna granic.

Czeka cierpliwie aż zaśnie i wydostaje się z łóżka, czując ostry ból, atakujący każdą komórkę, ale nie narzeka. Traktuje to jako pokuta za swoje grzeszy.

Atsushi opiera się o ścianę prysznica i zgrzyta zębami ze złości. Nie potrafi zidentyfikować bólu, który rodzi się nieświadomie w jego piersi, ale nie ma wątpliwości, że hoduje się w nim pod wpływem dzisiejszych wydarzeń; to świadomość nie chce dać mu spokoju, przejmuje kontrolę nad jego myślami, zniewala, unicestwia wszystkie uczucia i odseparowuje dziecięcą naiwność, która wypełnia jego życie od chwili narodzenia. W jednej minucie wszystko staje się jasne; nie może wymazać z głowy obrazu oparzeń na ramionach ukochanego i kilku dużych malinek, wyglądają dokładnie tak, jakby ktoś z premedytacją podpisywał swoją własność, tylko jedna osoba jest do tego zdolna. Murasakibara nie ma już żadnych złudzeń.

Himuro jest ucieleśnieniem świętości, tylko wtedy, gdy sam na niego patrzy, ale teraz, stojąc tuż przed nim, nie może powiedzieć tego samego. Nie może dużej patrzeć na niego jak na anioła, który spadł na ziemię, aby uchronić go przed autodestrukcją; Tatsuya jest taki sam jak on — ma wady i zalety; nie należy do żadnej konstelacji gwiazd, nie jest częścią piedestału.

— Nie musisz już dużej zmuszać się do uśmiechu — mówi w końcu, zastanawiając się niechętnie dlaczego Himuro potrzebuje aż tyle wody, aby zmyć jego obecność ze swojego ciała; mimo że nie jest osobą, która zwraca uwagę na tarczę zegara, ma wrażenie, że mężczyzna siedzi w łazience dwa razy dużej niż zazwyczaj.

— Mówiłeś coś?

Murasakibara zaciska mocno dłonie w pięść, aby powstrzymać się od kolejnego wybuchu agresji. Nie wie, kiedy tak bardzo się od siebie oddalili. Nie może pozbyć się wrażenia, że Himuro nie jest już chodzącym ideałem; jest prototypem jutra.

— Nie chcę, abyś udawał, że wszystko jest dobrze.

Tatsuya nabiera wrażenia, że głos mężczyzny jest coraz słabszy, ale konsekwentnie milczy, nie chcąc, aby Atsushi jeszcze bardziej upodobnił się do siebie z przeszłości. Szoruje zawzięcie plecy z pedantyczną dokładnością, zerkając na łańcuszek z pierścionkiem w mydelniczce.

Ile tak naprawdę lat minęło dokąd stał się częścią życia Murasakibary? Nie zna odpowiedzi na to pytanie, ale ma świadomość, że jeśli potrwa to chociaż chwilę dużej, obydwaj utoną w bezgranicznych otchłaniach szaleństwa.

— Muro-chin.

Twarz Murasakibary pojawia się tuż przed jego twarzą. Himuro przykłada sobie ręce do ust, aby nie krzyknąć. 

— Atsushi, muszę ci coś powiedzieć…

— Nie musisz nic mówić, Muro-chin, wszystko rozumiem — zapewnia, chociaż sam zainteresowany szczerze wątpi. — Też zabiłem człowieka.

Uczucie dejavu jest tak potworne, że Tatsuya nie może pozbyć się wrażenia, że od Murasakibary emanuje niezdrowa aura psychopaty, ale w głębi serca odczuwa najprawdziwszą ulgę — powoli znów staje się człowiekiem.

— Chciałem cię po prostu kochać, Atsushi — mówi cicho, powstrzymując się od słonych łez.

Murasakibara kładzie palec na usta swojego partnera; „Kocham cię” nie dociera już do żadnego z nich.

________________________________________

Zgodnie z obietnicą rozdział przed ostatni; teraz powinno być już wszystko jasne :D A może tylko dla mnie jest *myśli* Sama nie wiem, ale mam wrażenie, że poziom spadł drastycznie. Rozdział jest o wiele dłuższy od pierwszego, ale kolejny będzie krótszy (chyba). Oksy. Ten ficzek od samego początku miał być tylko samymi seksami xd Chciałabym też podziękować za ponad 20.000 wyświetleń ♥_♥

Trzymajcie się ^__^