Znieczulica

Rozdział 3

 Aomine wyposażony w okulary przeciw słoneczne i w bluzkę z kapturem, który zasłaniał mu niemalże całą twarz, skradał się powoli w stronę stoiska gazet adresowanych przede wszystkim do płci pięknej albo do gejów ze syndromem niższości. Dla niepoznaki ściskał w dłoni upojnego pornosa z dużymi cyckami w roli głównej, poprawiając okulary nieporadnym gestem.

Zatrzymał się nagle, gdy usłyszał chichot i uchylił rąbek kapuzy, coby zdiagnozować nieproszone towarzystwo w postaci dwóch nieurodziwych panien, obdarzonych miseczkami „b”.

Natura musiała je nie kochać, stwierdził Daiki refleksyjnie, gdy jedna z nich, szczerbata i zdecydowanie brzydsza, upolowała w stercie szmatławców kolorowe pisemko i wydała z siebie szczęśliwie „kyaaaaa”, machając przed oczami swojej koleżanki.

— Szczęściara — mruknęła okularnica, patrząc ze zazdrością na zdobycz w formacie A4. Aomine w pierwszej chwili miał wrażenie, że wydłubie swojej towarzyszce broni oczy, ale gdy zaśmiała się piskliwie i obie ruszyły do kasy, ulżyło mu, że nie będzie musiał interweniować i bawić się w rycerza na białym koniu.

— A wiesz, że podobno Kise ma dziewczynę? — zagadnęła luźno szczerbata, a mięśnie Daikiego aż się spięły, gdy usłyszał tę rewelację.

— Taaak, słyszałam~  — przytaknęła z nietypowym entuzjazmem druga i dopiero wówczas „murzyn” wypatrzył na okładce, trzymanego przez nią czasopisma, Kise, uśmiechającego się tak sztucznie, że Aomine poczuł nagłego zapotrzebowania na procenty. 

Odkrzyknął, gdy przechodziły obok, ale nawet nie zauważyły, zajęte romansowaniem o pewnym modelu, który zawrócił w głowie połowie żeńskiej populacji w Tokio.

— W czymś pomóc?

Aomine zamrugał, zauroczony stanem konsternacji.

— Nie, dziękuję — mruknął po chwili, zdając sobie sprawę, że sprzedawca wbił niego tak oskarżycielskie spojrzenie, jakby oskarżał go o wykroczenie w postaci gwałcenia wzrokiem dwóch nieletnich par cycków, które radośnie się pożegnały i skierowały na poszukiwanie przygód. 

— Na pewno?

Aomine już chciał otworzyć usta, ażeby coś powiedzieć, bo przecież rozważał taką opcję i nawet ćwiczył przed lustrem taki scenariusz, ale ugryzł się w język.

Nie posiadał siostry, który fazowała na Kise.

Nie potrafił kłamać.

Pierdolę, wydawał werdykt i, wciskając do ręki zmiętoszonego pornosa, uciekł jak płonna dziewica, przyłapana na podglądaniu swoich rodziców w trakcie dzikiego seksu. 

Aomine nie był aż tak obeznany w dokarmieniu ploteczek, toteż aż się wzdrygnął, gdy przyłapał się na tym, że jedna tylko myśl zaprzątała mu głowę od paru minut, gdy opuścił sklep, i nie miała ochoty się oddalić.

Kise… ma… dziewczynę?

Kise ma dziewczynę?

KISE MA DZIEWCZYNĘ?

MA DZIEWCZYNĘ, KURWA!!!

Aż krzyknął z frustracji i popisał się niecenzuralnymi słowami, gdy doczekał się publiki w postaci bezdomnego psa, który zaciekawił się zapachem jego butów.

Nie potrafił zdiagnozować, dlaczego, ale gdy dostrzegł wielki transparent, na którym Kise reklamował nawą kolekcję perfum, poczuł niezidentyfikowane ukłucie w sercu.

*

— To znów wymówka — marudził niezadowolony Kise pod nosem, gdy Aomine ściągnął całe przemoknięte trampki i rzucił w objęcia swojego serdecznego rywala mokrą kurtką. — Zaniedbujesz mnie — nakręcał się coraz bardziej Ryouta, dochodząc do tych kreatywnych wniosków, gdy Daiki dorwał się bez pozwolenia do pilota.

Nie wiedział, dlaczego, ale Daiki konsekwentnie milczał i nie odpowiadał na jego maila, które słał mu od tygodnia. Był zmartwiony do takiego stopnia, że nawet sięgnął i poradę do ciemnych zakątków internetów, których rady był tak pomocne, jak wszystkie kłamstwa, które sprzedawał do magazynów, ażeby zdobyć jeszcze więcej psychofanek, które w przyszłości będą zadręczać go „wartościowymi” listami miłosnymi  i słodyczami, do których mógłby spłodzić cukrzycę i próchnicę za jednym zamachem.

— Wcale nie. Robię na co mam ochotę — burknął niewyraźnie „murzyn”, gdy zaczął manewrować po kanałach, szukając tego właściwego.

W porywach emocji, prawowity właściciel mieszkania miał ochotę gościowi wyrwać narzędzie zbrodni z rąk albo wyciągnąć z kontaktu kabel od zasilenia, ale dał sobie spokój, wiedząc, że to tylko i tak nie skorego do wyjaśnień Aomine, tylko rozłości i niczego się nie dowie, pogarszając sytuację.

—  Tak mało czasu ze sobą spędzamy, a ty go jeszcze marnujesz. — Kise usiadł załamany na progu, przypatrując się jak Aomine z coraz większym zaangażowaniem naciska na przyciski na pilocie. Czuł niedosyt i brakowało mu ich potyczek „jeden na jeden”, a przynajmniej tak próbował sobie tłumaczyć tęsknotę, która płodziła się w jego piersi coraz aktywniej za każdym nowym dniem.

— Nie zadręczaj mnie. Robię to, co lubię. Oglądanie pornosów to hobby, a nie marnowanie czasu — zaargumentował, żałując, że akurat dzisiaj musiał mu zdechnąć prąd.  

— Aominecchi — zawył Kise żałośnie. — A moje uczucia się nie liczą? — Wbił w niego spojrzenie, mając nadzieje, że to go zdekoncentruje i w końcu na niego spojrzy. Nie zadziało.

Daiki, zainteresowany tym, co dzieje się na ekranie, pochylił się bardziej do przodu i zagryzł delikatnie wargę, z lubieżnym uśmiech na ustach.

— Gdy będę ciągle zwracać uwagę na twoje uczucia, będę znęcać się tylko nad sobą i swoim Wenem. — Wzruszył po chwili ramionami w przerwie na reklamy, które tolerował tak bardzo w swoimi życiu, jak Kise, w momencie, gdy przeszkadzał mu, gdy oddawał się swojej największej życiowej namiętności. — A on ciągle krzyczy „nieeeee chcę umierać”.

— Nie rozumiem — stwierdził zgodnie z prawdą Ryoutę, gdy do tyłka wszedł mu chłód tak olbrzymi, że aż wstał i skierował się do kuchni. Na początku miał ochotę chwycić się za głowę, ażeby podkreślić swoją dramę, ale miał świadomość, że Daiki nie zauważy jego starań.

— Nie szkodzi. Ja też nie — odezwał się po chwili Aomine, a Kise mógł się założyć o swoją szczytową karierę modela, że nawet go nie słuchał. Obserwował jak siada na białym dywanie, opierając się plecami o fotel i oddał się tworzeniu kolacji dla ich obojga. 

— Przynieść piwo — polecił po chwili Aomine, gdy pewna reklama zafascynowała go tak bardzo, że aż rozchylił usta i zaczął ssać nieświadomie kciuki.

Pięć minut później, gdy złożył propozycję, ażeby jasnowłosy się do nie przyłączył, zmarszczył brwi w niezadowoleniu, mając nadzieję, że zaserwuje mu chociaż w odpowiedzi sójkę w bok. Skierował niechętnie twarz w kierunku Ryouty, który na jego szczęście milczał jak zaklęty i aż syknął, gdy Kise strzelił spektakularnego focha, przechodząc z zawansowanego marudzenia, do ofensywnego udawania, że Aomine nie istnieje.

Daiki westchnął i zamknął na chwilę oczy, ażeby pozbierać wszystkie myśli na nowo. Właściwie sam fakt, że znów majstrują z prądem w jego dzielnicy i olbrzymia chęć oglądania pornosów, nie była motywem przewodnim jego dzisiejszej wizyty. Poczochrał zdruzgotany nastroszone włosy, kapitulując. Nie potrafił tak po prostu zagadnąć „masz dziewczynę?’, zdając sobie sprawę, że ręce mu drżały. Poza tym jeśli Kise odbierze to jako przejaw troski, Aomine będzie musiał przyjąć tę życiową porażkę na swoją klatę i niezgrabnie się wytłumaczyć, a w jego pojęciu tylko wini się tłumaczą. Zawsze. 

— Smacznego.

Kise wepchnął mu do ręki kubek z parującą herbatą. Jej ciepło przyjemnie ogrzało chłodną dłoń Daikiego. Blondyn usiadł obok i postawił przed nim talerz z kanapkami.

— Nie patrz na nie tak, jakby były nasączone trucizną — rzucił Ryouta, gdy zauważył, że Daiki zabrał jedną do ręki i przyglądała jej się z każdej strony, jak gdyby była świeżo zakupionym filmem przeznaczonym dla pełnoletniej części widowni.

— Nie wolisz spędzasz czas ze swoją dziewczyną? — zapytał szybko Aomine, gdy był w stanie  powiedzieć cokolwiek i wepchał sobie kanapkę do ust, nie zważając na uszczerbki na swoim zdrowiu, którego mogę się odpuścić kulinarne eksperymenty drugiego przedstawiciela Generacji Cudów.

—  Nie mam dziewczyny. — Kise zmarszczył brwi, upijając łyk swojej herbaty. — Skąd w ogóle ten pomysł? — zapytał, koncentrując swoją całą uwagę na Daikim.

— Pomyślałem, że mógłbyś mieć — wytłumaczył pokrętnie śniadocery, drapiąc się po głowie, szukając w niej jakichkolwiek racjonalnych argumentów na swoje przepuszczenia. — Jesteś sławny, przy kasie, baby za tobą szaleją — wymieniał, a  Ryouta się roześmiał.

— Gadasz od rzeczy — skomentował w chwili na zaczerpniecie świeżego oddechu, choć musiał przyznać, że Aomine było do twarzy z roztargnieniem, bo pierwszy raz w życiu widział go właśnie w takim stanie. Nagle wpadł na szaleńczą myśl, która narodziła się w jego umyśle niespodziewanie i nie mógł się powstrzymać. — Nie mów, że czytałeś mój wywiad do anan — zagadnął, wycierając zabłąkaną łzę z policzka.

Aomine poczuł jak uszy mu poczerwieniały.

— Wyobraźnia cię ponosi — odparł oburzony. — A poza tym dlaczego taka gadasz? — zaciekawił się jak gdyby nigdy nic, ażeby zabić swoje uczucia, które narodziły się w nim przez calutki tydzień, kiedy udawał, że nie istnieje.

— Aominecchi — zabrał jedną kanapkę — show biznes rządzi się własnymi prawami i, aby — wpakował mu ją do ust — utrzymać się na liście popularności, trzeba się czasem poświęcić — wytłumaczył.

Nie chciał kłamać, ale też nie mógł zignorować menadżera, który uparł się, że musi to powiedzieć, ażeby dobrze się sprzedać na rynku. Zależało mu na agencji i swojej pracy, bo dzięki temu ostatecznie odciął pępowinę, która trzymała go resztkami sił u rodziców i zaczął samodzielne życie.

— Poza tym chcieli uniknąć niewygodnych plotek — dodał po chwili Kise, zajmując się uzupełnianiem zapasów żywności w żołądku.

— Jaki plotek? — zdziwił się Aomine, gdy przełknął wielki kęs chleba, o mały włos się przy tym nie durząc.

— Ludzie zaczęli gadać, że kocham się w pewnym facecie — wytłumaczył cierpliwie Kise, gdy Daiki zakrztusił się powietrzem i zakasłał.

—  Że co? — zapytał zdumiony, ignorując fakt, że serce przypomniało o swoim istnieniu, bijając tak mocno, że miał wrażenie, że ucieknie do skłonnego do zwierzeń Ryouty.

— Nic. Pornos ci się zaczął — zauważył, wstał i oddalił się, aby dorwać laptopa. — Oglądaj, a ja sobie popracuję.

Wyszedł i oparł się od ściany, oddychając tak głośno, że miał wrażenie, że Daiki go usłyszy.

Aominecchi, wiem, że jesteś tępą strzałą i nie zauważasz, co się dzieje wokół ciebie, dopóki ci nie stanie. Ale aż zęby mnie bolą na myśli, że nie dostrzegłeś jak próbowałam każdego dnia zwrócić na siebie uwagę. Ciągle krzyczałem „kocham cię”, „szaleję za tobą”, „spójrz na mnie”, ale ty nie zwracałeś na to uwagi. Robiłem to bezgłośnie.

Nie umiesz czytać między wierszami, tępy murzynie, ale więc, że jesteś powietrzem, którym oddycham.

Poczekam cierpliwie, aż sam do tego dojdziesz. Nie chcę zużywać słów na próżno. 

Cdn.

---

Eloszki~!

Kolejna część mojego tasiemca z kurobase. Mam taki olbrzymi sentyment do tego ficzka, że aż muszę go dokończyć, mimo że znów noszę na sobie ten sam ciężar — zjebałam.

Przepraszam, że nie dawałam znaku życia, że nie dodawałam nic nowego przez ostatnie osiem dni, ale reanimacja Black podziała na mnie jak kubeł zimnej wody.

Staram się nabazgrać coś z Mobile Suit Gundam 00. Może się uda. Trzymajcie kciuki~!