Rozdział 6

Dziś są urodziny mojej niezastąpionej bety, dlatego zwracam się szczególnie do niej! Wszystkiego najlepszego kochana Sarin! Życzę Ci spełnienia wszystkich marzeń, wiele radości w życiu, pogody ducha, cierpliwości do mojego stworka i wszystkiego, czego tylko pragniesz. Dziękuję, że jesteś ;*

Gwiazdka z nieba

— Machając na pożegnanie, wiemy, że spotkaniu położyliśmy kres, lecz nie smućże się, gdyż nocny księżyc powróci znów tu[1].

 Był wieczór. Dwudziestoletni mężczyzna o rumianych policzkach i krótkich, jasnych włosach przypatrywał się bezchmurnemu, atramentowemu niebu, usłanemu tysiącami migoczących gwiazd. Nucił pod nosem starą, dobrze znaną korsarzom piosenkę, pozwalając, aby silny powiew wiatru muskał jego policzki. W dłoni niósł butelkę sake i świeże wydanie gazety, pod pachą zaś ściskał bukiet białych i różowych lilii. 

— Nie ma znaczenia kimś jest, bo kiedyś i tak obrócisz się w pył, ale o naszej opowieści szeptać będą młodsze pokolenia, bawić się będziemy aż po grób — zanucił ostatni wers i zamilkł, wsłuchując się jeszcze przez chwilę w zburzone fale morza nokautujące brzeg i świst chłodnego wiatru. Poprawił wysoki, granatowy cylinder na głowie i, oderwawszy oczy od gwiazd,  skierował się w głąb małej, niezamieszkanej przez ludzi wysepki.

— Wiesz, wygląda na to, że Luffy miał znów więcej szczęścia niż rozumu i jakoś udało mu się wywinąć — zagadnął, gdy dostrzegł przed sobą dwa cienie, jeden wyższy od drugiego, na którym trzepotała czarna, piracka bandera. — Rozumiem, przeczytasz ją w swoim własnym tempie — dodał, przyciskając do piersi brukowiec, który na pierwszej stronie traktował o poczynaniach młodego chłopca w słomkowym kapeluszu. 

Z każdym krokiem był coraz bliżej. Cienie przybrały kształty, formując się w dwa pokaźne nagrobki. Jego uwagę przykuł ten mniejszy, zdobiony przez kilkanaście wieńców z najróżniejszych gatunków kwiatów, do którego przymocowany został scyzoryk i pomarańczowy kapelusz, obszyty czerwonymi koralami na rondzie i dwoma emotikonami. Złożył na grobie skromny bukiet lilii i uśmiechnął się delikatnie.

— Wznieśmy toast — zagadnął, ustawiając na małej, drewnianej beczce trzy czerwone czarki – tak jak za starych, dobrych lat. 

Odkorkował zębami butelkę gorzały i nalał szczodrze bursztynowego płynu do trzech naczyń. 

— Za zapierające dech w piersi przygody naszego małego braciszka! — Uniósł jedną w geście toastu i upił łyk, krzywiąc się nieznacznie.

— Za pirackie przygody! — Nalał sobie ponownie i znów wypił. Na jego ustach pojawił się szeroki uśmiech.

 — Za piracką banderę! — Powtórzył kolejny raz tę samą czynność, już trochę drżącymi dłońmi.

— Za z-za… — Głos ugrzązł mu w gardle, a twarz natychmiast zmarkotniała. Jego oczy – smutne i załzawione – rzuciły ukradkowe spojrzenie napisom wyrytym na płycie nagrobkowej, układającym się w słowa „Portgas D. Ace”. Pociągnął zdrowy łyk z butelki, już przestając przejmować się kulturą.

— Ace… ty… Ty naprawdę tam jesteś, Ace? — zapytał cicho, tak cicho, że jego słowa zostały zagłuszone przez wiatr, wzmagający się z każdą minutą. — Nie stroisz sobie żartów z tych wszystkich ludzi, którzy tu przychodzą? — Kontynuował, a gdy nie doczekał się odpowiedzi, w jego oczach pojawiły się łzy. 

Uchylił powieki, szepcząc coś cicho – coś, co brzmiało jak modlitwa. Poczuł ciepły oddech, który otulił jego kark. Ktoś objął go delikatnie w pasie i położył podbródek na ramieniu.

— Nadal tu jestem, Sabo…

Usłyszał cichy szept w swoim uchu i zadygotał, a serce zabiło mu mocniej. Od razu rozpoznał ten głos – czuły i ciepły, przesiąknięty po brzegi optymizmem. Uśmiechnął się przez łzy. Chciał jeszcze raz zobaczyć jego uśmiech, piegowatą twarz, kosmyki czarnych włosów niezgrabnie opadające na czoło i czarne oczy rodem z baśni, które prześwietlały wszystko na wylot, niczym promienie Roentgena. Dlatego też próbował zacisnąć dłoń na jego nadgarstku, ale napotkał tylko pustkę. Wszystko zniknęło, jak za dotknięciem magicznej różdżki. Na powrót pozostał sam, z ujmującym chłodem w miejscu, gdzie powinno znajdować się  j e g o  ciało.

— Nadal nie potrafię uwierzyć, że już nigdy cię nie zobaczę.

Poczuł jak ciepłe krople, których nie potrafił już powstrzymać, spływają po policzku i jak cała nadzieja, którą nosił w sobie, rozpada się na kawałeczki. Naiwnie wierzył, że to tylko sen – długi, przerażający koszmar, że jak tylko tu przyjdzie zaraz się obudzi i będzie jak w latach dzieciństwa. Trzej bracia z marzeniami jak stąd do krańca świata, których nikt nie zatrzyma,  ale…

— Nawet jeśli szukałbym w głębinach najbardziej odległych mórz… Możemy się już nigdy nie spotkać, prawda?  

Oblizał usta. Były słone, dokładnie jak woda, która go otaczała.

— Ej, nie do wiary! — Z jawy rozbudził go głos – zimny, pozbawiony jakichkolwiek uczuć wyższych, aż zadrżał, ocierając szybko rękawem łzy z policzków. — Ty płaczesz? — zironizowała Ofelia, ofiarując mu chusteczkę. Wyglądała jakby dobrze się bawiła.

— Nie wygaduj bzdur. — Chciał wyprowadzić ją z błędu. — Coś wpadło mi do oka — wytłumaczył się szybko.

— Twój kapelusz. — Podsunęła mu nakrycie głowy pod nos, mrucząc coś, co brzmiało „Tak, oczywiście, a w tym roku święta są wyjątkowo na początku sierpnia”.

Puścił jej słowa mimo uszu. Nie chciał się zdradzić żadnym gestem, słowem i czynem, dlatego zerknął na zegarek.

— Doskonale — szepnął entuzjastycznie. — Powinni już tu być — powiadomił ją i zaklaskał w dłonie. Gdy Ofelia nie odpowiedziała nic, skierował swoje zainteresowanie w  stronę kobiety.

Fakt, że jej głowa nie znajdowała się na swoim prawowitym miejscu, a koło stóp, nie wzbudził w nim żadnych uczuć. Syknął tylko pod nosem i schylił się, aby ją podnieść.

— Ile razy mam ci powtarzać, abyś nie gubiła żadnej części swojego ciała? — Westchnął głęboko, chwytając w dłonie jej twarz. Musiał przyznać, że niegdyś była pięknym zjawiskiem natury, który mógł skruszyć nawet najbardziej zimne i podłe serce. Miała dwadzieścia dwa lata i długie, proste, czarne jak smoła włosy, które lubiła finezyjnie spinać albo wiązać, i – co sprawiło, że mężczyźni szaleli z zachwytu – nie miała pojęcia, jakie ogromne wywierała wrażenie. Rozkochał go każdy milimetr jej twarzy – prosty, tylko nieco zgarbiony nos, duże, ciemne oczy i różane policzki oraz pełne, czerwone usteczka. Jej mimika i gesty – to jak marszczyła brwi, gdy była zła, sposób w jaki się śmiała, naburmuszony wyraz twarzy, gdy coś nie szło po jej myśli  – sprawiały, że dech zamierał w piersi.

— Nie żyjesz już od dawna, więc nie patrz na mnie w taki sposób, Ofelio — mruknął niezadowolony. Podziwiał go z całego serca za trud, jaki włożył, aby nie dać jej się owinąć wokół palca.

Potrzasnął głową, aby odpędzić od siebie czarne myśli i umieścił jej głowę na szyi. Popatrzył na nią przez chwilę, kalkulując coś w głowie.

—  Nie możesz zapominać o codziennym ładowaniu — skarcił ją, podwijając rękaw długiej, czarnej sukienki i nakręcił jak zabawkę, aby nie produkować wokół kobiety żadnych nieporozumień. 

— Dziś w nocy podaruję ci gwiazdkę z nieba, której tak bardzo pragnąłeś, Ace.

Wyjrzał za okno. Zaiste. Czarne jak jego myśli niebo było usłane tysiącami gwiazd. Zupełnie jak w dniach, gdy syn Króla Piratów wpatrywał się w nie z iskrą tęsknoty wymalowanej w oczach.

Każdy chciałby mieć taką gwiazdkę z nieba, pomyślał rewolucjonista, zakładając kapelusz.

*

Smoker prychnął pod nosem, gdy rozerwał rękaw swojej ulubionej kurtki o wystający konar. Gdy tylko dobili do brzegu, przywitała ich dzika przyroda, ściślej mówiąc las drzew liściastych, tak wysokich, że Biały Łowca nie był w stanie dostrzec ich szczytu nawet przy swoim metrze osiemdziesięciu dziewięciu i dobrych chęciach, dlatego też czuł się jak w klatce.

Otarł pot z czoła i karku. Mimo późnej już pory było nadal gorąco. Jak w piekle, przemknęło mu przez myśl, gdy wytarł lepkie dłonie o spodnie. Niepocieszony narzekaniami swoich kamratów, spróbował ich uciszyć cichym „morda w kubeł” i gestami, ale gdy nie poskutkowało, skapitulował. Nie miał najmniejszej ochoty wdawać się z nimi w dyskusje o etyce zawodowej i ciszy, wiedząc, że nie potrafili uszanować woli innych.

Nadstawił uszu na jakikolwiek dźwięk, który nie miał nic wspólnego z przypadkowym nadepnięciem na bezpańską gałąź i bezpodstawną rozmową „o pogodzie”.  Nie miał pojęcia, gdzie idzie. Po prostu szedł, patrząc pod nogi i ostrożnie posuwając się naprzód. W powietrzu poczuł zapach stęchlizny i pleśni. Z tej okazji wykrzywił twarz w niewyraźnym grymasie, ale nie przestawał, ciągle kierując się na północ. Wślizgnął się w małą przestrzeń pomiędzy kamiennym blokiem a olbrzymim, rozdartym pniem i przeszedł do rozwidlenia.

Smoker przygryzł wargę, aby zagłuszyć niekontrolowany dźwięk, który chciał przedostać się przez jego gardło na widok krwistoczerwonej mogiły, która niegdyś pełniła, jak się domyślał, rolę łąki. Zatrzymał się raptownie, gdy ogarnął go chłód, a serce zaczęło kołatać się w piersi, gotowe w każdej chwili je rozerwać. Nie zareagował, gdy któryś z oficerów marynarki z impetem na niego wpadł i nie powiedział nic, gdy ta sama osoba zaciekawiona faktem, co tak wiceadmirała poruszyło, zadała nieśmiałe pytanie. 

Zanim zmusił się do jakiegokolwiek refleksji, poczuł zapach krwi tak intensywny, że aż go zemdliło i zakrył ręką twarz, aby nie zwrócić kolacji. Nad mogiłą unosiła się mgła tak gęsta, że musiał zrobić kilka kroków w przód, aby cokolwiek zobaczyć i wytężyć wzrok jak tylko potrafił. Coś chrupnęło pod wpływem ciężaru jego ciała. Spojrzał pod nogi i odkrył, że była to czaszka i kawałek ręki, na której znajdował się jeszcze nie do końca rozłożony płat skóry.

Zaczął snuć czysto teoretyczne domysły, że znalazł się na cmentarzysku piratów, którzy przypłynęli na Lacroix w nadziei, że znajdą sztabki czystego złota i masę innych skarbów. 

Wydał członkom G-5 instrukcje, aby skontaktowali się z Tashigi, która została na wojennym okręcie i czekała w gotowości na rozkazy, a sam, trzymając się jak najbliżej pni drzew, które otaczały polanę z każdej strony, postanowił przyjrzeć się temu wszystkiemu z bliska. Opierał się rękami o spróchniałe pnie, zdzierając sobie skórę z dłoni i nadgarstków. Wciąż przebierał nogami. Nadal istniała możliwość, że śni, że to złośliwy koszmar, z którego za chwilę się przebudzi. Zadygotał z zimna, gdy wyczuł pod palcami zagłębienie.

— W tym pniu jest Dziura. Czy widzisz przez nią Królową Śmierci[2]? — Zimny, syntetyczny głos odbił się echem od drzew.

Zacisnął dłoń tak mocno na jutte, że aż knykcie mu pobielały i przełknął głośno ślinę, rozglądając się za źródłem głosu. Czekał na wroga z szeroko otwartymi ramionami.

Smoker nie wiedział, jaka masakra naprawdę dokonała się na tej wyspie, ale był pewny jednego – była o wiele bardziej dotkliwa niż ta, która rozegrała się na placu głównej siedziby Marynarki.

PRZY ROZDZIALE HAROWAŁA RAZEM ZE MNĄ

SARIN-CHAN! 

---

 [1] „Binks Sake”, Oda Eiichiro. Przekład własny.

 [2]Zmodyfikowany cytat autorstwa George’a Seferisa, który w oryginale brzmi: „W tej kolumnie jest Dziura. Czy widzisz przez nią Królową Śmierci?”