Rozdział 5

Kolejny rozdział przed nami. Piąty z kolei. Muszę przyznać, że to moje najdłuższe w historii opowiadanie z One Piece, jakie przyszło mi pisać. Chciałabym was serdecznie zaprosić do odwiedzania zakładki „kurs”, tam możecie znaleźć linki do one-shotów mojego autorstwa. Zachęcam gorąco do lektury!

Jak zwykle gromkie brawa i owacje na stojąco należą się mojej niezastąpionej Sarin-chan, która wracając na weekend do domu, ma jeszcze siłę, aby poprawić „ogniem i dymem”. Dziękuję ślicznie!

Rozdział dedykuję najszczęśliwiej osobie na ziemi. Happy., dziękuję, że czytasz nawet, jeśli nie znasz kanonu.

Wyspa śmierci

Niebo zakwitło kolorem pomarańczy. Kolejny dzień mijał tak jak tysiące przed nim wraz ze słońcem chowającym się za horyzontem.

Smoker, delektując się spokojem, przeglądał wieczorną gazetę. Szukał czegoś, co mogło go zainteresować, ale doznał głębokiego rozczarowania. Nie działo się absolutnie nic, co mogło przykuć jego uwagę. Szczerze wątpił, aby plotki o rzekomej śmierci Słomkowego Kapelusza Luffy’ego były prawdziwie, ba, głęboko wierzył, że jego powrót będzie akcentowany wielkim „buuum” z dedykacjami dla kolejnej generacji piratów. 

Mimo że od śmierci Białobrodego morza wcale nie były już tak spokojne, piraci masowo rzucili się na lądy, które niegdyś należały do jego bandery. Pozostała trójka Imperatorów także nie próżnowała – za punkt honoru obrali sobie zdobywanie, jak na gwałt, nowych terytoriów, może prócz tych należących do Czerwonowłosego Shanksa[1], który zawsze cechował się zdrowym rozsądkiem. Na tej też podstawie Smoker wywnioskował, że zamierzony sukces Marynarki odbił się rykoszetem od reputacji bezpieczeństwa mieszkańców społeczeństwa pięciu mórz.

Czy mógł Ofelię zaliczyć do grona ofiar nowego systemu terroru? Tego nie wiedział, dlatego głównym celem programowym ich misji nie było tylko prześledzenie struktury i tajemnicy Lacroix, ale wyjaśnienie jej zniknięcia. Czuł w kościach, że odnajdzie tam jakieś wskazówki.

Dedukcja go nie zawodziła. Nigdy.

      — Wiceadmirale Smoker! — Krzyk świeżo upieczonej pani kapitan rozbudził go z rozmyślań.

       — Co jest? — zapytał, spoglądając na swoją prawą rękę spod gazety. Nie umknął mu fakt, że Tashigi była wyraźnie czymś wzburzona. Doznał uczucia deja vu, ale posłusznie poderwał się z miejsca, składając mechanicznie brukowiec.

      — To istna rzeka trupów — wyszeptała i przełknęła głośno ślinę, przypatrując się czemuś, czego Smoker z takiej odległości nie mógł dostrzec. Podszedł bliżej.

      Zaiste, miała rację. Morze zafarbowało się na kolor krwi. Nad jego powierzchnią wraz z morskim prądem płynęła fala zwłok.

Wiceadmirał poczuł jak serce zaczęło wybijać szybciej rytm. Nie mógł zignorować zaciśniętych pięści każdego z trupów.

— Sugeruję, abyśmy podzieli się na dwie grupy – zdecydował. – Ta, która zostanie na pokładzie i ta, która pójdzie w ślad za mną, aby zbadać wyspę — zagrzmiał, a kilkanaście par oczu skupiło na nim swoją uwagę.

Tashigi, po wieloletniej współpracy, nie mogła tak po prostu przejść obojętnie koło reakcji Smokera. Dostrzegła, jak jego dłonie drżą i aby to ukryć, lewą włożył do kieszeni; jak jeszcze mocniej zacisnął zęby na cygarach, jak w jego oczach pojawiły się ogniki, jak nie mógł dać upustu swoim emocjom. Kobieta tak naprawdę pierwszy raz widziała go w takim stanie, zawsze skryty pod maską opanowania był jak zamknięta księga. Teraz miała wrażenie, że wszystkie emocje odbijały się w jego oczach. 

— Dowiedziałeś się czegoś nowego? — zapytała mimowolnie, mając pewne podejrzenia co do stanu emocjonalnego swojego przełożonego.

— Czysta dedukcja, ale najprawdopodobniej mamy do czynienia z chorym fanatykiem załogi Białobrodego, który nie mógł się pogodzić z faktem, że się rozpadła — odpowiedział.

— Insynuuję, że ewentualnie chorobliwym krytykiem tej załogi, który lubi mścić się na umarłych — wtrąciła swoje trzy grosze Tashigi. Miała świadomość, że wszystko sprowadzało się do osoby, która jeszcze przed rokiem miała moc zdolną do zniszczenia świata.

— Tak czy siak, to z pewnością maniak sportów ekstremalnych — skomentował Smoker, skinięciem głowy przyznając dziewczynie rację. —  Miej się na baczności, Tashigi, i nie puszczaj gardy — powiedział po chwili, wpatrując się jak w transie w wyspę Lacroix, która właśnie ukazała się na horyzoncie.

*

      Ace nie był usatysfakcjonowany zwłokami mężczyzny, na którego upadł. Przez chwilę pokładał w nim swoją nadzieję, ale kalkulując, że trup nie może udzielić mu żadnej wskazówki, skapitulował, dlatego nie zauważył ani pikowego AS’a w jego dłoni, ani tatuażu wyrytego dumnie na ramieniu.

Niestety, nigdy nie był osobą, która z maniakalnym uporem kierowała się szarymi komórkami, nie układał w głowie także żadnych podstępnych planów i zawiłych strategii. Działał impulsywnie i pod wpływem chwili, a teraz adrenalina tętniąca w żyłach podpowiadała, że musi się podnieść i iść prosto przed siebie.

Wiedział, że jeśli niczego nie zrobi, to jego świat rozpadnie się na miliony kawałków. Nie mógł na to pozwolić, dlatego jedyne, co mógł, to biec do przodu i się nie zatrzymać, nawet jeśli miałoby to trwać więcej niż wieczność.

— Oi, Joe, ale żeś mnie wystraszył tym nagłym zniknięciem — usłyszał głos, który odbił się echem od wąskiego tunelu. Usta Portgasa rozchyliły się w delikatnym uśmiechu i, nie zaważając na to czy to wróg, czy przyjaciel, postanowił wyjść na spotkanie śladowej ilości życia.

— Sam żem był w szoku jak stąd do końca świata — nadawał wesoło Joe, rękami nakreślając jak daleko jest stąd do końca świata. — Nagle pojawiły się jakieś korzenie, które zassały mnie do ziemi, czaisz, nie? — zaśmiał się.

 — A to dobre! Pokonało nas drzewo! — LG zawtórował swojemu przyjacielowi broni gromkim śmiechem, jakby opowiadali sobie kawały. 

Ace przypatrywał się im przez chwilę z ukrycia. Nie potrafił ich zidentyfikować, ale zdecydowanie nie wyglądali jak rządni krwi wrogowie i posłannicy samego diabła. Raczej zdawało mu się, że byli z kategorii tych lekkomyślnych ludzi, którzy śmiali się ze swojego nieszczęścia, aby dodać sobie otuchy.

      Portgas odchrząknął głośno, aby dać im do zrozumienia, że nie są sami, i wyszedł ze swojej kryjówki.

      — Jakoś tak chłodno się zrobiło. — Marynarz stojący bliżej niego zadrżał teatralnie i nasunął na głowę kaptur.

      — Ano, pierońsko. — Pokiwał głową jego towarzysz, wciskając dłonie w kieszenie spodni. Zawiesił oczy tam, gdzie stał Ace, ale tylko wzruszył ramionami, tak jakby w ogóle go nie zauważył. — Ale wiesz, Joe, nie mam bladego pojęcia, co teraz — odparł, drapiąc się po kilkudniowym zaroście.

— Mnie nie pytaj, wiem tyle, co ty, głupolu jeden — odparował wyższy mężczyzna. — Ale byle do przodu, nie? — zagadnął wesoło

— Mam jakieś takie niejasne wrażenie jakbyśmy nie byli sami i w ogóle — dodał, rzucając jeszcze ostatnie spojrzenie Ace’owi. Gdy nic tam nie dostrzegł, ruszył za swoim przyjacielem.

— Głupoty opowiadasz. — fuknął Joe, machając ręką, tak jakby odganiał wyjątkowo namolnego owada. Skierowali się w bliżej nieokreślonym kierunku, tam gdzie prowadziły ich nogi.

Ace zamrugał parę razy powiekami. Profilaktycznie jeszcze próbując do nich zagadać,  w przypływie niemocy krzyknął coś na tyle głośno, na ile mu pozwoliło zaschnięte gardło, ale żaden z nich nie zareagował.

Poczuł jak jego ciało wypełnia bliżej niezidentyfikowana pustka. Przyłapał się na nawet na tym, że zachciało mu się płakać.

Filar, który jeszcze przed chwilą utrzymywał go kurczowo przy życiu, rozpadł się na kawałeczki.

Co jest grane, do diabła?, zaklął pod nosem.

     

*

Okręt wojenny marynarki zacumował. Smoker przyglądał się niechętnie klifom, obserwując je uważnie, doszukując się jakiegokolwiek odchyłu od normalności. Wyspa wyglądała na pierwszy rzut oka zwyczajnie, śmiał nawet twierdzić, że była niezamieszkała. Przyroda robiła swoje – skały były pokryte grubymi gałęziami, a duże liście drzew rzucały na nie złowrogie cienie.

— Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy przypłynęliście[2]. Oto jest Lacroix, wyspa śmierci — przeczytała na głos Tashigi, przyciskając lornetkę do oczu.

— Mam co do tego złe przeczucia — mruknął sam do siebie i obrócił się na pięcie, aby poczynić odpowiednie przygotowania.

Mimo że uważał się za człowieka mocno stąpającego po ziemi, zdarzały mu się od czasu do czasu utonięcia w otchłaniach swojej wyobraźni.

Miał wrażenie, że charakterystyczny śmiech odbija się od jego czaszki, burząc względny spokój, jaki zagościł w jego umyśle.

      Nie wiem w jaki sposób tego dokonałeś, ale twoja legenda trwa nadal i będzie trwać aż do mojej śmierci, pomyślał.

Nie miał już żadnych złudzeń.

— Zwinąć żagle!

---

[1][1]Mentor głównego bohatera. Jeden z wielkiej czwórki Imperatorów, którzy wyznaczali zasady na Nowym Świecie. Niegdyś pełnił rolę majtka na statku Króla Piratów. To on wręczył Luffy’emu Słomiany Kapelusz, który stał się jednym z podstawowych znaków rozpoznawczych serii.

[1][2] Dante, Boska Komedia. Zmodyfikowane na potrzeby opowiadania.