Rozdział 4

Rozpiera mnie duma, że dodaję już czwarty rozdział. Naprawdę nie sądziłam, że tak „szybko pójdzie”, zważywszy na fakt, że ostatnio wszystko mi idzie jakoś strasznie opornie (prócz fanficzka formowego, ale to ewenement :D) i niespecjalnie po mojej myśli.

Dziękuję ślicznie Sarin-chan, że zaopiekowała się rozdziałem od strony technicznej. Och, gdy masz pod skrzydłami moje opowiadanie, czuję się naprawdę dobrze, wiesz?

Tą krótką refleksją życzę miłej lektury!

Zabawa w chowanego

Ciepłe promienie słońca ogrzewały policzki kapitana marynarki, a podmuch chłodnego zefiru poruszał delikatnie jego włosami. Co chwila zaciągając się cygarami, patrzył gniewnie na pirata, który w bezczelny sposób przerwał mu święty spokój.

— Jesteś cholernie nieobliczalny, Portgas — mruknął po chwili zły jak diabli, ściskając w dłoni swoją jutte, wykonaną z morskiego kamienia. Miał po dziurki w nosie tego całego afiszowania się dwudziestoletniego mężczyzny, który otwarcie sugerował mu, że powinni skończyć z przebierankami i gierkami, ale marynarz był zdegustowany jego machlojkami i tym, że ciągle wchodził mu w drogę.  

Dziś zagrał na jego nerwach naprawdę porządnie i  miał ochotę solidnie uderzyć go w głowę.

— A ty do bólu schematyczny, panie marynarzu. — Ace pokazał mu powakacyjnie język i zachichotał w charakterystyczny dla siebie sposób.

— Wiesz, że mogę aresztować cię w każdej chwili, prawda? — warknął pod nosem, nie mając pojęcia, co go przywiało na pokład pełen marynarzy i jakim prawem powalił wszystkich jego ludzi na deski pokładu. Cieszył się pierwszy raz w życiu, że Tashigi poszła na miasto umoralniać mieszkańców na temat katan.

— Tak. Tak. Wiem — zapewnił. — Ale szczerze wątpię, że ci się to powiedzie, Smoker — mruknął, dając nacisk na jego imię.

Rozmawiaj sobie z takim, który na wszystko znajdzie linię obrony, mruknął w myślach kapitan marynarki, zaciągając się fajką.

— Czego ode mnie tym razem chce taki niesławny pirat jak ty? — zapytał, nie spuszczając z niego wzorku. Mimo całej sympatii, którą go darzył, nie miał zamiaru puszczać mu wszystkiego płazem.

— Szukam pewnego człowieka…

— Doszły mnie słuchy, że polujesz na Czarnobrodego — wpadł mu w słowo.

— Mam go na celowniku, ale to w tej chwili nieważne — zapewnił. — Potrzebuję twojej pomocy.

— Pomocy? Ile razy mam powtarzać, że nie kiwnę chociażby palcem aby wspomóc piratów, co?

— Cicho… — Ace pomachał niedbale dłonią przed jego twarzą i wepchnął Smokerowi do wolnej ręki fotografię. — Pomóż mi go odnaleźć Smoker, a…

Krzyki kamratów obudziły go ze snu, w połowie przerywając wspomnienie, którego świadomie nigdy by nie odtworzył.

Co takiego chciał mu powiedzieć?

W głowie Smokera tworzył się porządny mętlik, ale jedyne, co musiał zrobić, to znaleźć brakujące ogniwo. Otworzył szufladę biurka i wyciągnął z niej zniszczoną przez czas fotografię, którą wręczył mu Ace tamtego pamiętnego upalnego dnia w Alabaście, tuż po tym, jak Słomkowy Kapelusz wywinął się dłoniom sprawiedliwości.

Kłamca, pomyślał Smoker, prychając pod nosem, nigdy więcej nie otwarłeś do mnie gęby, Portgas.

Położył zdjęcie na blacie, właściwie to rzucił je na drewno, jakby mógł się od niego czymś zarazić. Potrząsnął głową, aby odgonić od siebie myśli, które nagle zaczęły się kłębić w jego głowie.  

Co takiego chciałeś mi powiedzieć? I kto, u diabła, jest na tym zdjęciu?

Nie znał odpowiedzi, dlatego patrzył się przez maleńkie, zakurzone okno na to, co dzieje się na pokładzie. G-5 krzątała się po statku, a Tashigi rzucała im rozkazy, pilnując kursu. Mógł usłyszeć kilka wyjętych z kontekstu zdań „szybciej”, „na północ” czy „musimy tam dotrzeć przed zmierzchem”, ale prawie wcale jej nie słuchał, odliczając w myślach minuty do dotarcia na wyspę.

*

Przetarł oczy, ale zamiast pożądanego efektu, poczuł jak pod powieki napływają mu łzy.

Nie spał, mimo że ogarniające coraz mocniej zmęczenie było tak silne, że jego oczy zamykały się mimowolnie. Wiedział jednak, że nie powinien zasnąć w tej ciemnej jaskini, gdzie jedynym źródłem światła był jego palec, pulsujący żywym ogniem.

Nie mógł wyjść z wrażenia, że było tu zdecydowanie za duszno, chociaż czasami czuł chłód na karku, tak jakby ktoś obserwował go z ukrycia. Potrząsnął gwałtownie głową, gdy jego powieki stały się jeszcze cięższe i z uporem maniaka nacierał coraz szybciej naprzód. Asekurował się chropowatą i popękaną ścianą, aby nie upaść.

Zdał sobie sprawę, że od chwili, w której opuścił pomieszczenie z wymalowanym pikiem na ścianie, musiało minąć kilka ciągnących się w nieskończoność godzin i nie napotkał na swojej drodze ani jednej, żywej istoty, martwej zresztą także.

Gdy zrobił kilka kroków do przodu, poczuł, jak coś boleśnie wbija mu się w dłoń. Syknął głośno, ale wiedział, że nie był to odpowiedni moment na użalanie się nad płynącą z palca krwią, dlatego zerknął tylko na niego ukradkiem, ale gdy wykonał kolejny krok, poczuł silne zawroty głowy i odruchy wymiotne. Westchnął z bezradności, obiema dłońmi opierając się o ścianę.

Jeszcze tylko kawałeczek, pocieszał się myślach. Ale jakkolwiek by na to nie spojrzeć, zdawał sobie sprawę, że jest odcięty od świata, gdy znów znalazł się w tym samym lochu, do którego, jak się domyślał, schodziły się wszystkie korytarze. Uświadomił sobie, że chodził w kółko. To było takie do bólu irytujące, że miał ochotę wyć z bezradności.

Gdzie ja jestem, do cholery?

Uderzył pięścią w ścianę, aby dać upust swoim emocjom. To w ogóle nie pomogło, zamiast tego poczuł przeszywający ból w dłoni.

Ofelia na wielkim ekranie obserwowała spod przymrużonych powiek mężczyznę, który błądził jak małe dziecko po korytarzach instytucji. Miała wrażenie, że brakuje jej tylko dobrej oprawy w postaci coli i popcornu, wtedy naprawdę poczułaby się jak w kinie.

Zerknęła na zegarek, którego wskazówka złowieszczo przesunęła się na w pół do trzeciej po południu.

— Nie zostało mu wiele czasu — powiedziała znudzona, tym samym syntetycznym głosem, pozbawionym jakiejkolwiek chęci do życia. Wykreśliła kolejne nazwisko z tablicy.

— To, że oni wszyscy pozdychali w tym labiryncie, nie znaczy, że on sobie nie poradzi, Ofelio — wytłumaczył mężczyzna, który przeglądał się w lustrze i poprawiał właśnie niebieski, wysoki kapelusz na głowie. — Nice! – mruknął entuzjastycznie pod nosem, wskazując na swoje odbicie palcem.

— Mam mieszane uczucia — poinformowała go, nakreślając tym razem białą kredką datę.

— Jeśli nawet umrze – westchnął mężczyzna — odrodzi się z popiołu niczym feniks, czyż nie to sobie obiecaliśmy, co?

Ofelia pokręciła tylko ze zrezygnowaniem głową.

— Na kolacje będziemy mieć gości, droga Ofelio. Przywitaj ich z należytym szacunkiem. — Zachichotał, kierując się w tylko sobie znanym kierunku.

Och, zabawa w chowanego powinna się skończyć dawno temu w dzieciństwie, nie sądzisz, Ace?, pomyślał i wtedy stało się coś, co wykraczała poza zwykłą dziecinną zabawę w parku.

Portgas D. Ace potknął się o pierwsze zwłoki.