Rozdział 2

Witajcie ponownie! Tak, to znów ja. Rozdział też dość króciutki, następny będzie trochę dłuższy, bo przyspieszyłam trochę zabieg śledztwa w Fiore, bo ileż można ciągnąć kota z ogon, prawda? Mistrza zła poznamy prawdopodobnie w szóstym rozdziale, ewentualnie wcześniej, bo opowiadanie skupiać się będzie przede wszystkim na uczuciu. ;)

Rozdział pragnę zadedykować Sarin-chan, za poświęcenie i czas jaki włożyła w poprawę błędów i w ogóle za to, że jest. Dziękuję śliczna ;*

Ostatni krzyk nadziei

Powietrze było nasączone najróżniejszymi zapachami - pachniało krwią, ogniem, pleśnią i morską wodą, choć równie dobrze mógł to być zwykły wybryk wyobraźni jego zmęczonego organizmu, zmieszanego ze sprzecznymi emocjami, które w nim odżyły. Jedyne, co słyszał, to swój przyspieszony oddech i krople deszczu uderzające o ściany, choć nie wykluczał, że był to po prostu niedokręcony kran.

— Luffy[1]…! — Krzyk urwał się, odbijając się echem od sufitu.

Ace nie widział, gdzie jest, nie miał też zielonego pojęcia, jak znalazł się w tej zatęchłej dziurze. Ostatnie, co zapamiętał, to swojego młodszego braciszka, który tak mocno go ściskał, że aż czuł, jak paznokcie wrzynają mu się w skórę i ból, który przeszył na wskroś jego ciało, z powodu utraty serca, wątroby i innych ważnych organów, wypalonych przez admirała Marynarki, Akainu[2].

Gdy tylko o tym pomyślał, ręka mimowolnie musnęła miejsca, gdzie powinna znajdować się jego największa duma, znamię Białobrodego[3], ale gdy zamiast gładkiej skóry napotkał coś chropowatego i nieprzyjemnego w dotyku, przełknął głośno ślinę, a na jego twarz wypłynął niewyraźny grymas.

Czy nie powinien być martwy? Ace nie wierzył w życie po życiu, nie wierzył także w Niebo, więc niemałym zaskoczeniem było to, jak się obudził. Był pewny, że umiera – łzy, pot, przeraźliwe krzyki Monkeya były na to wystarczającym dowodem. Nie wspominając już o tym, jak bardzo okropnie czuł się, gdy lekarz oznajmił, że jego życie jest już z góry skazane na porażkę. Może trafił do najgłębszych czeluści Piekła, ale dlaczego jedyną rzeczą, której teraz pragnął, było ciepło drugiej osoby?

Portgasa D. Ace’a nikt nie nauczył miłości. Wszystko zostało zduszone w zarodku, gdy jego młoda matka powołała go do życia, tym samym sprowadzając na siebie śmierć – to była pierwsza i ostatnia lekcja miłości, jakiej doświadczył na swojej skórze. Mimo wszystko, był matce bardzo wdzięczny, gdy mógł przyjąć jej nazwisko i pływać po morzach całego świata.

Jeszcze jako dziecko przejawiał skłonności sadystyczne i nie sądził, że w życiu spotkają go jakiekolwiek przyjemności. Był przekonany, że nigdy nie ulokuje w nikim swoich uczuć. Gdziekolwiek usłyszał wzmiankę o swoim zmarłym ojcu, najgorszym kryminaliście, który chodził kiedykolwiek po ziemi, zalewała go krew i tracił nad sobą panowanie.

Pamiętał jak wielokrotnie mówił dziadkowi Garpowi[4], że gdyby miał w sobie więcej siły, nikt by go nie powstrzymał od zabicia pijanych piratów, którzy debatowali przy gorzale i kuflach piwa nad losem domniemanego dziecka zmarłego Króla Piratów. Właściwie, tylko niewielka garstka osób wiedziała, że krew demona przetrwała.

W jego egzystencji był także moment przełomowy - poznał Sabo[5], a później Luffy’ego, którzy w jego życie wnieśli radość i blask rozświetlający drogę. W sercu Ace’a narodziła się nadzieja i, mimo że był z natury samotnikiem, nie chciał umierać sam. Nie chciał żyć w nienawiści do świata oraz samego siebie, choć wiedział, że miał do tego odpowiednie perspektywy. Nauczył się marzyć i nawet nie miał pojęcia, kiedy stał się takim maniakalnym optymistą.

To wszystko przez ciebie, Luffy, pomyślał i wykrzywił usta w coś na kształt uśmiechu na samo wspomnienie swojego szalonego brata, który zawsze pakował się największe tarapaty.

— Lu-luffy! — ponowił krzyk. Tak strasznie chciał go zobaczyć żywego i zdrowego, zwłaszcza, że ostatnim razem przelał tyle gorzkich łez. Chciał go przycisnąć do piersi i powiedzieć, że zgodnie z obietnicą nigdy nie umrze, bo nie może zostawić na pastwę losu takiego chodzącego kłopotu, jakim był Słomiany Kapelusz.

— Szkoda twojego gardła, nie ma go tutaj. Właściwie to słuch o nim zaginął jakieś pół roku temu. — Nie znał tego głosu, ale miał wrażenie, że te słowa były wypowiedziane na w pół drwiąco i na w pół poważnie. Zacisnął dłonie w pięści i zaczął szukać wzrokiem swojego rozmówcy. Niestety, jedyną rzeczą, którą odnalazł, była ciemność.

Nie dopuścił do siebie ewentualnej możliwości braku dostępu do brata, upierając się przy myśli, że za chwilę usłyszy charakterystyczny chichot Luffy’ego. Chciał coś powiedzieć,  ale poczuł, jak słowa uwięzły mu w gardle. Spróbował podnieść się na łokciach, lecz zrezygnował z tego frywolnego czynu, gdy przeszywający na wskroś ból rozłożył go na łopatki. Upadł na coś twardego, nie kryjąc cichego jęku boleści.

— Ace, nawet nie masz pojęcia, jak się cieszę, że żyjesz. — Nieznajomy kontynuował, gdy Ace kolejny już raz postanowił się wykaraskać z bezsilności. Całkowicie nadaremno. Miał za to wrażenie, że jego ciało oplotły niewidzialne sznury i jedyne, co mógł, to wierzgać nogami i się wiercić. — Szczerze powiedziawszy, miałem sporo wątpliwości, czy uda mi się pozbierać cię do kupy i chyba tylko dzięki wspaniałomyślnej Ofelii, która zaoferowała swoje serce, udało mi się postawić cię na nogi. Zawsze podziwiałem twoją silną wolę życia, wiesz, Ace?

— Kim jesteś? — warknął przez zaciśnięte zęby, zmuszając swoje ciało do fizycznego wysiłku. Podniósł się na nogi, opierając lewą dłonią o ścianę i postarał się o skupienie swoich myśli na potencjalnym wrogu, który bez skrupułów zagrał na jego nerwach. Jeszcze nigdy nie czuł się tak zagubiony i… samotny. Jedyna myśl, która go nawiedziła to:

Poruszę Niebo i Piekło, aby udowodnić, że się mylisz.

Miał też nieodparte wrażenie, że ów osoba znała go na tyle dobrze, by bez problemu dotknąć jego najsłabszych punktów. Gdyby tylko wiedział, kto kryje się w płachcie ciemności, może byłby w stanie odbić piłeczkę.

— Kim jestem? — Nieznajomy zaśmiał się perliście. — Twoim ostatnim krzykiem nadziei, Ace.

Zaklaskał w dłonie i pokój wypełnił się tak bardzo oślepiającym światłem, że Ace musiał na powrót zamknąć oczy.

*

Smoker kolejny raz tego dnia zazgrzytał zębami ze złości, gdy usiadł na zamarzniętym konarze.

— Jak zwykle nikt nic nie widział i nic nie słyszał — prychnął pod nosem do młodej pani kapitan, która podeszła bliżej częściowo oblodzonego jeziora. Złożyli służbową wizytę mieścinie Fiore, ale nie było śladu po wysłanych dwóch patrolach - z tego też powodu Smoker czuł irytację. Chodzili od drzwi do drzwi, zadając standardowe pytania mieszkańcom, ale nikt nie powiedział nic więcej poza tym, że od czasu do czasu zjeżdżają się tutaj piraci z różnych krańców świata, z czego wiceadmirał doskonale zdawał sobie sprawę. Dlatego właśnie wysłał ekipę G-5, która zawiodła.  — Śmierdzi mi to przekrętem na kilometr — dodał jeszcze, wciskając w zęby kolejne dwie fajki.

Smoker z reguły kopcił jak lokomotywa z bajki Tuwima, ale jeszcze nigdy nie zdarzyło mu się tak obsesyjnie zaciskać zębów na pecie i na tak długo zatrzymywać dymu w ustach. Kilka razy się przez to zachłysnął, jednak całkowicie o to nie dbał, mając wrażenie, że kilka spraw, zwłaszcza te kręcące się wokół „rzeki trupów”, wymknęło mu się spod kontroli.  

— Wiceadmirale Smo. — Żołnierz stanął tuż przed nim, salutując i starając się jednocześnie powstrzymać grymas, gdy Smoker wydmuchał mu prosto w twarz śmierdzący dym. — Sprawdziliśmy tę kobietę. No, wie pan, tę, która złożyła panu nieoczekiwaną wizytę piątego… — uściślił. — Wiem, że to może wydać się nieprawdopodobne, ale ona…

— Smoker-san, cholera jasna, wiceadmirale! — Tashigi pochylała się na brzegiem jeziora tak bardzo, że w każdej chwili mogła uderzyć głową o twardy lód. Smoker przestał słuchać oficera, poruszony faktem, że kobieta zdobyła się na taki poufały gest jak przekleństwo, bo rzadko mógł od niej usłyszeć coś podobnego.

Tashigi była naprawdę grzeczną dziewczynką.

— Co jest? — zacharczał, zrywając się na równe nogi i podchodząc do swojej podwładnej tak blisko, że bez problemu mógłby ją strącić do lodowatej wody.  Pierwsze, co rzuciło się mu w oczy to wystający skrawek materiału z lodu, a gdy nachylił się jeszcze trochę, dostrzegł siną twarz, wyglądającą, jakby wyciągnięto ją żywcem z horroru o zombie. Mężczyzna, jak wykalkulował na oko wiceadmirał, mógł mieć dwadzieścia pięć lat góra; ewentualnie plus albo minus dwa, lecz nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia.

— Macie go wyciągnąć, zidentyfikować i określić przyczynę zgonu — warknął do swoich podwładnych, którzy jak zwykle nie zdawali sobie sprawy ze swojego położenia i powagi sytuacji, rzucając się śnieżkami jak dzieci na placu zabaw. — Już, natychmiast! 

Ludzie wokół zaczęli się krzątać, Tashigi wyraźnie coś do niego szeptała podminowanym głosem, ale nie zwracał na to uwagi, zatrzymując wzrok na zaciśniętej dłoni trupa.

Przeklęte Lacroix!

PRZY ROZDZIALE HAROWAŁA RAZEM ZE MNĄ

SARIN-CHAN!

---

[1][1] Monkey D. Luffy, główny bohater mangi i anime. Przyszywany brat Ace’a.

[1][2] W oryginalne Ace został zabity na polu bitwy w Marineford z rąk Akainu, który włada Mag-magmowocem, z tej przyczyny zwanym człowiekiem-magmą (Magu Magu no Mi).

[1][3] Jeden z czterech Wielkich Imperatorów na Nowym Świecie. Pirat z epoki Gol D. Rogera. Dla Ace’a wzór do naśladowania. Przyłączył się do jego załogi, a później został kapitanem drugiej floty. Białobrody, a właściwie Edward  Newgate, został zamordowany podczas wielkiej bitwy w Marineford przez Czarnobrodego i jego kamratów.

[1][4] Wiceadmirał floty,  Monkey D. Garp, zgodnie z prośbą Gol D. Rogera, przyjął Ace’a jak swojego wnuka i oddał pod opiekę górskich bandytów.

[1][5] Chłopiec pochodzący ze szlacheckiej rodziny. Nie chciał jednak żyć wedle narzuconych z góry zasad. Uciekł z domu, aby stać się piratem. Nie wiadomo, jak potoczył się jego los. Są dwie opcje – umarł zastrzelony przez Tenryuubito albo został uratowany przez ojca Luffy’ego, Dragona. Nadal czekam na to, by Oda-sensei poruszył tę kwestię w mandze.