Rozdział 1

Czołem załogo! Dziś pierwszy, debiutancki rozdział przygód naszych bohaterów. Jestem trochę zdenerwowana, ale mam nadzieję, że szczęśliwie dobijemy do brzegu.

Nie mam chyba nic mądrego do powiedzenia. Dodałam nową bohaterkę do zakładki "załoga". Postanowiłam też o tej porze roku pobawić się w świętego Mikołaja i  jeśli ktoś odgadnie kim jest mistrz zła, zostanie cukierka. Cieszycie się?

Rozdział pragnę zadedykować wszystkim tym, którzy pokonali prolog i postanowili jeszcze trochę poigrać z „ogniem i  dymem”.

Na swoim miejscu

Tashigi kochała katany.

Legendarne, tanie, drogie, zardzewiałe, ostre, tępe – wszystkie, niezależnie od rodzaju materiału, rąk rzemieślniczych i przeznaczenia.

Dawały jej poczucie bezpieczeństwa, którego tak potrzebowała jako bezbronna i delikatna kobieta.

Były czymś, co z wiekiem przemijało, podobnie jak ludzie. Czasem niszczały, tępiały, strzępiły się, aż w końcu stawały się bezwartościowe. Mimo że o tym wiedziała jak nikt, nigdy nie wyrzuciła swojej pierwszej katany, którą dostała od prawnego opiekuna na ósme urodziny. Od całonocnych i dniowych treningów przeszła do historii, ale kobieta nadal miała ją ze sobą. Traktowała ten kawałek żelaza jak talizman szczęścia.

Może dlatego najbardziej ze wszystkich miejsc, na których stacjonował jej okręt, najbardziej upodobała sobie rodzinne miasto swojego przełożonego. Longtown[1], okrzyknięte miastem „końca i początków”, jeszcze przed dniem jej narodzin było żywą legendą, ale ona, jako jedna z nielicznych, wiedziała, że kiedyś to miasto słynęło z wyrobu mieczy.

Nie mogła tylko zrozumieć, dlaczego tak często katany wpadały w ręce łaknących ludzkiej krwi łowców głów i piratów. Z tego tytułu Tashigi, jak każdy, miała swoje prywatne marzenie – pragnęła wyswobodzić katany spod tyranii niegodnych właścicieli.

Poprawiła okulary, opadające jej na czubek nosa i zawiesiła dłużej spojrzenie na liście gończym, wiszącym na ścianie tuż nad jej biurkiem. Mocniej zacisnęła dłoń na rękojeści. Były psi szermierz, Roronoa Zoro, wyglądał dokładnie tak samo jak rok temu. Nie zmienił się nic, pomijając fakt, że słuch po nim zaginął. Wiedziała, że jedyną przepustką, aby go odnaleźć, było znalezienie się na odległych morzach Nowego Świata, dlatego przyjęła awans i zdecydowała się nadal podążać krok w krok za Smokerem.

Gdy miesiąc temu ostatni raz spojrzała na swój pokój, już nie jako właściciel a postronny obserwator, w jej oczach zakręciła się łza. W głębi serca nie chciała stamtąd wyjeżdżać na stałe, jednak miała poczucie obowiązku i wiedziała, że kiedyś musi ruszyć się z tamtego miejsca, zwłaszcza że ich kariera na pierwszej połówce Grand Line schyliła się ku końcowi, wraz z rozwiązaniem bitwy na Marineford.

W jej sercu zagościła także nuta niepewności, fałszywej wiary w to, że bez Smokera u boku nie będzie w stanie kontynuować swojej kariery w Marynarce Wojennej.

Z wachlarza rozmyślań na ziemie sprowadziły ją z powrotem drzwi kajuty, otwierające się z impetem. Tashigi podskoczyła w miejscu i położyła dłoń w okolicy serca.

Smoker nie miał w zwyczaju pukać. Uważał, że ta czynność była przeznaczona dla ludzi pokroju pokładowego majtka – słabego i niepewnego, święcie przekonanego, że jego obecność w życiu załogi może przynieść więcej szkód niż pożytku. On nie musiał się przejmować takimi błahostkami, więc, nie pomyślawszy nawet, że świeżo upieczona kapitan może być zajęta, szarpnął za klamkę i pociągnął ją jednym, płynnym ruchem. Z rozmachem otworzył drzwi, które uderzyły z hukiem o ścianę.

Tashigi od zawsze plątała mu się pod nogami i mimo że na początku nie był skory do wzięcia żółtodzioba pod swoje skrzydła, uważając to za niepotrzebny balast i kłopot, przyjął ją z otwartymi ramionami, skoro taka była wola admirała floty. Wystarczyło kilka miesięcy, aby młoda, ale pełna zapału stażystka wkupiła się w jego łaski. Tak zagospodarował w sercu nutkę sympatii do jej skromnej osoby. Choć nigdy nie przyznałby się do tego otwarcie, zawsze traktował ją ulgowo – nie wymagał od niej bezwzględnego posłuszeństwa, uważając, że ma swój rozum i sama powinna oceniać co jest dobre, a co złe na podstawie swojego światopoglądu. Dawał jej wolną rękę w niektórych dochodzeniach, trzymając kciuki za jej sukces. Tylko czasem przyglądał się z pewnego dystansu jej zmaganiom, nakierowując lub dając wskazówki gestami lub półsłówkami. Nigdy jednak nie czynił tego otwarcie.

Od chwili, gdy mianowanego go wiceadmirałem o wiele bardziej skupił się na swojej pracy i przestał traktować Tashigi jak dziecko, ale swoją prawą rękę. Postanowił wyrzucić z zakamarka umysłu wszystkie zwroty grzecznościowe, swój instynkt ojcowski i inne dyrdymały, które mogły przeszkodzić mu w prawidłowym funkcjonowaniu.

Nie, nie był pracoholikiem. Uznał po prostu, że wszystkie nieporadne poufałości musi zostawić daleko w tyle.

W jego życiu zdarzyło się coś jeszcze, co całkowicie przewróciło jego system wartości do góry nogami. Miał wrażenie, że kilka ważnych dla niego wspomnień rozpłynęło się gdzieś na dnie szarych komórek, nieuchronnie rozmazując się na tle dalszych wydarzeń.

Smoker nie miał zamiaru się nad tym rozckliwiać, będąc pewnym, że czas wymaże wszystkie rany i da ukojenie jego zszarganym nerwom i wyciągnie drzazgę, która utkwiła w jego sercu.

Zlustrował Tashigi surowo, zawieszając spojrzenie na delikatnie zaróżowianych policzkach pani kapitan, która nerwowym ruchem schowała katanę do pochwy.

— Drugi z kolei patrol nie wrócił— zagrzmiał tubalnym głosem, wkładając dwa cygara pomiędzy zęby. Był zły. Nie mógł uwierzyć, że tak sprawnie wyszkolona grupa jak G-5 nie mogła sprostać kaprysom mórz Nowego Świata. — Wyruszamy im na spotkanie, Tashigi.

Mimo że kontakt z dwoma patrolującymi oddziałami się urwał, miał niejasne wrażenie, że najzwyczajniej zapomnieli o obowiązkach i postanowili uczcić samowolkę. Prawda była taka, że gdyby Smoker nie wiedział, że te wyrzutki społeczne były marynarzami, już dawno gniliby za kratami Impel Down[2].

— Tak jest! — Zasalutowała, a okulary znów opadły jej na czubek nosa.

Smoker obrócił się na pięcie. Kątem oka dostrzegł jak kobieta narzuca na ramiona płaszcz kapitana marynarki wojennej. Mimo przerażającej pustki, która ogarnęła go podczas ostatniego wielkiego starcia pomiędzy marynarką a piratami, miał poczucie, że wszystko było na swoim miejscu.

Tashigi nie mogła powiedzieć tego samego. Miała wrażenie, że od środowej wizyty tajemniczej kobiety, Smoker wymaga od siebie zbyt wiele. Może powinna go o to wprost zapytać? Z racji ich wieloletniej znajomości był zobowiązany odpowiedzieć.

*

— Tu jest ciemno, jak w dupie! Nie widzę czubka własnego nosa — narzekał marynarz, przedzierający się przez gąszcz krzewów. Zawył z bólu, gdy igła z bliżej niezidentyfikowanego drzewa, wbiła się boleśnie w jego skroń.  — Ażeby cię szlag! — zaklął pod nosem.

— To dlatego, że jesteś uparty jak osioł, Joe  — mruknął jego kompan, zaciskając mocno dłoń na latarce. — Mówiłem, żebyś poczekał do świtu! — warknął, gdy noga ugrzęzła mu w błocie. Miał dość warunków pracy jakie przysługiwały mu przez te cztery bite dni, od chwili, w której ich nowy przełożony wydał werdykt, że ma zebrać kilka zaufanych ludzi i wybrać się na patrol w okolice archipelagu wysp, graniczących od wschodu z Lacroix, którymi Smoker był zainteresowany. Nie mógł pozbyć się wrażenia, że wiceadmirał popadł w naprawdę chorą fascynację. — Ambicje cię zżerają, czy co?

— Och, zamknij się w końcu i rób swoje, LG — mruknął pod nosem Joe, ocierając z twarzy kropelki krwi. — Przecież wiesz, no, że im wcześniej skończymy robotę, tym prędzej będziemy mogli własnoręcznie zadbać o bezpieczeństwo naszej małej Tashigi.

— Kapitan Tashigi…. — mruknął drugi rozmówca, rozmarzając się na chwilę. — A wiesz Joe, że ona… Oi, gdzie ty jesteś, Joe? No, Joe, nie strój sobie żartów!

      LG wiedział jednak, że chorobliwa fascynacja Smokera nie wzięła się znikąd. Okolica ta od dwóch miesięcy słynęła z „rzeki trupów”, jak określił fachowo jeden z mieszkańców portowej wioski, zwanej przez Światowy Rząd Fiore. Więc było zrozumiałe, że nowy wiceadmirał chciał udowodnić wszystkim, że jego nominacja nie była wzięta z powietrza, a miała swoje mocne grunty w jego działaniach.

      LG jednak nie było teraz do śmiechu i nie miał ochoty udowadniać całemu światu, że jego pracodawca zajmował odpowiednie dla siebie stanowisko. Gdy usłyszał za plecami trzask łamanej gałęzi, głos ugrzązł mu w gardle i zacisnął kurczowo dłoń na rącze latarki. Obrócił się szybko, przełykając głośno ślinę.

Wytrzeszczył oczy w przerażeniu, dostrzegając szary cień rysujący się na pniach drzew. Strach sparaliżował każdy mięsień żołnierza G-5.

*

Zgrzyt. Ktoś mocno przycisnął kredę do zielonej tablicy, wpisując na niej kolejne nazwisko niedbałym, koślawym pismem.

— Chyba powinniśmy zmorzyć w końcu działania marynarki, prawda? Wysyłają same płotki.

Znudzony, senny głos wypełnił pomieszczenie. Po chwili nastąpiło ziewnięcie i znów cisza.

Młody mężczyzna, pochylający się nad kartkami papieru, nie czekał na odpowiedź. Poderwał się z miejsca.

— Ofelio, przygotuj nasze nowe show. Poproś tego pana od lewej, aby wybrał losowo numer od dziewięć do dwadzieścia cztery.

Pojedyncze klaśnięcie w dłoń sprawiło, że jeszcze przed chwilą jarzące się świece zgasły. Wyszedł z pomieszczenia, w którym krzątała się pokojówka nazwana wcześniej Ofelią. Zabrała ze stolika den-den-mushi, podniosła słuchawkę i przycisnęła ją sobie do ucha. 

—  Proszę rozsiąść się wygodnie. Loża honorowa należy dziś do pana z numerem trzy i pół. Dzisiejszym szczęśliwym losem okazały się numery jeden, dwa, trzy, pięć, sześc, siedem, osiem, dwadzieścia pięć, dwadzieścia sześć, dwadzieścia siedem, osiem i dziewięć. Reszcie życzę powodzenia.

Powiedziała głosem wypranym z emocji, głosem, który brzmiał jakby przepuszczono go przez syntezator mowy, i odłożyła słuchawkę.

---

[1] Miejsce, w którym urodził się i zmarł Król Piratów, a także rodzinna mieścina Smokera.

[2] Najpilniej strzeżone więzienie w uniwersum One Piece.