10.1. Furia

Dla Piegusa, bo „paradoks” jest (a przynajmniej był!) silnikiem napędowym do jej działania!

Był w próżni. Zabrała go do siebie głęboko wyryta w głowie pustka, która już kiedyś — konkretnie raz — uwiodła go bez reszty, wysyłając go w swoje niezamieszkałe przez nikogo odmęty; prężyła się do skoku jak zagłodzone, dzikie zwierzę, kierujące się instynktem gotowym na pożarcie zranią duszę. Nie potrafił z nią walczyć i wygospodarować sobie na odporność, która byłaby w stanie ulec jego urokowi i odejście precz. Było wręcz przeciwnie. Musiał się do niej przystosować, bo nie posiadała nawet krzty rozsądku; gdyby ją miała już dawno rozpuściłaby się w odmętach zapomnienia. A teraz zaatakowała z dwojoną siłą, wdrążać go w tę samą sytuację, w której znalazł się na własne życzenie kilka lat temu. Zmusiła go do trwania w nieokreślonym zawieszeniu, gdzieś pomiędzy tym co było, a tym co dopiero będzie.

Zakręcił kurek z wodą, aby poukładać wzbierające się w nim wątpliwości, które nagromadziły się przez szalejący chłód przeszywający jego ciało na skroś. Był przemarznięty do szpiku kości; zacisnął zlodowaciałe dłonie na mydle i roześmiał się bezgłośnie, słysząc w oddali echo roznoszące bicie kościelnych dzwonów. „Czyżby dzwoniły na czyjś pogrzeb?”, zaciekawił się w myślach, wbijając paznokcie w prostokątną bryłkę. Chyba powoli wariował, tłamsząc w sercu gnieżdżące się uczucie furii.

— Och, Kira, żebyś był jeszcze tego wszystkiego wart — mruknął pod nosem, wbijając ospałe spojrzenie w wyżartą przez czas ścianę prysznica, która aż prosiła się, aby ktoś użył na niej domestosu albo innego zbawczego środku uśmiercającego niesprzyjające dla zdrowia bakterię.

Keehl nabrał przekonania, że natura psychopaty pochłonęła go bezgranicznie, brudząc szarą rzeczywistości karmazynem, który sukcesywnie kolorował ubrania kolejnej ofiary, skrzętnie wybudzającej w nim tą niechcianą, skrywaną po kątach podświadomości  słabostkę, rządzę zemsty, najprawdopodobniej spowodowaną przez jego absurdalny syndrom niższości. A przecież był od Neara wyższy co najmniej o połowę głowy! Życie naprawdę lubiło płatać mu różnorakie figle.

Uwolnił się od kojącego działania stróżek wody i owinął luźno ręcznik wokół chudych bioder, wiążąc mokre włosy wściekle zieloną gumką, którą odnalazł na umywalce koło mydelniczki. Wysunął luźny wniosek, że Matt musiał się nieźle zabawić pod jego obecność i wraz z tą myślą narodziło się w jego piersi niesamowicie ostre jak brzytwa ukłucie, którego nie sposób było zrozumieć.    

Westchnął, zerkając ukradkowo na swoje zniekształcone odbicie przez rozbite lustro, które pełniło jedyną ozdobę w tej surowo urządzonej łazience pełnej pleśni przytulonej gęsto do odrapanych ścian. Swój wzrok zatrzymał dłużnej na pamiątce związanej ze swoją niezobowiązującą prawie—autodestrukcją. Musnął ją opuszkiem palce, natrafiając na jej chropowatą powierzchnie. Ból zniknął, zostawiając po sobie obojętność. Zdążył już polubić tę niesamowicie szpetną bliznę przylegającą do jego policzka; była jedynym dowodem na to, że wyhodowana więź, którą przestał pielęgnować dawno temu, nadal gdzieś w nim tkwiła, uśpiona, czekająca na przebudzenie; jej separacja zaczęła nieznośnie dawać o sobie znać, krztusząc w nim żarliwie emocje, które chciał ukryć za maską hazardzisty.  

— Dziękuję — mruknął tak cicho, że nawet nie miał bladego pojęcia, czy te słowo, aby na pewno padły z jego popękanych ust. Ale to nie miało teraz żadnego znaczenia. Narzucił na blade ramiona spraną, o kilka rozmiarów za dużą koszulkę, wiszącą na nim jak na wieszaku i postanowił złożyć wizytę swojemu prywatnemu lękowi, który najprawdopodobniej pochrapywał niespokojnie w poduszkę, upajając się swoimi niespełnionymi marzeniami w krainie snów.  

Zacisnął zęby na skaleczonej przez uliczny żargon wargę i zadarł głowę do góry, szybko przemieszczając się pomiędzy ubogimi pomieszczeniami. Miał wrażenie, że powinien łaskawie wytłumaczyć się gdzie był przez okrągłe dwa dnia, ale przecież żaden z nich nie był skory do tłumaczenia się ze swoich „grzechów”; spowiedź mogła się odbyć tylko w konfesjonale milczenia. Dlatego jakby nie spokojnie przystąpił z nogi na nogę i wykrzywił usta w półuśmiechu, przypatrując się wypranemu z wszystkich emocji Mattowi tonącego w połach cuchnącej dawną świeżością kołdry. Chciał coś powiedzieć, ale nie potrafił wydobyć z siebie żadnych konkretnych słów. Znalazł się w transie; miał wrażenie, że Mail to iluzja, wytwór jego chorej wyobraźni, który za chwilę zniknie, strawiony przez szarą rzeczywistość.

Jesu! Przecież wszystkie tlące się w nim uczucia wyjdą zaraz na światło dzienne i malowniczo wyeksponują się na jego obojętnej twarzy, zdradzając prawdziwą tożsamość; popiszą się taktem i zakomunikują jego uśpione sumienie, że jest pozbawionym serca pasożytem, żerującym na uczuciach innych. Psychopata. Morderca. Aż za dobrze znał etykiety, które zostały mu przypisane w mrocznych świątku upadłego Miasta Aniołów, cieszącym się tak dobrą sławą jak Kuba Rozpruwacz.

Przełknął bezgłośnie ślinę na widok bladości rozpościerającej się na twarz maniaka gier wideo i skrzywił się mimowolnie, gdy ogarnęła go zabłąkana myśli, że Jeevas w tym momencie wyglądał jak ofiara kostuchy. Podszedł do niego bliżej, przysłuchując się prawie niesłyszalnemu, niespokojnemu oddechowi, rodzącego w nim najszczerszy, a zarazem najbardziej absurdalny niepokój, na jaki było go w tej sytuacji stać.

— Matt…  — szepnął prawie bezgłośnie ledwo poruszając ustami. — Na miłością boską, Matt! — krzyknął po chwili, zaburzając panującą w sypialni ciszę. — Powinieneś otworzyć okno i wywietrzyć te wszystkie unoszące się w powietrzu zarazki — wyrzucał z siebie jak z karabinu maszynowego, opętany przez słowotok. — No… tylko spójrz… Rany, tu nie ma czym oddychać. Cuchnie tak papierosami, że… — urwał, omiatając zimnym spojrzeniem bezbarwną twarz „przyjaciela”. — Matt, przysięgam, za chwilę przyłożę ci gnat do czoło — zagroził przez zaciśnięte zęby, gdy Jeevas ani nie drgnął, rujnując wewnętrzny spokój Keehla, który był w drzazgach. 

Przyglądał się dokładnie jego twarzy; z takiej bliskości był w stanie policzyć niesymetryczne blade piegi rozrzucone na jego policzkach i nosie, i rozpoznać każdą świeżą, prawie niewidoczną zmarszczkę błąkającą się w kącikach ust, na często marszczącym się czole i pod oczami udekorowanymi siwymi worami, oznakami zbyt częstego przesiadywania przed konsolą. Mimowolnie dotknął jego — o dziwo — ciepłego policzka i uśmiechnął się blado, czując przyjemny dreszcz przechadzający się po linii jego napiętego kręgosłupa.

— Nie rób takiej miny, bo pomyślę sobie, że stać się na ludzkie uczucia — skarcił go ironicznie Jeevas, dźwigając się na wychudłych łokciach.

— Udawałeś? — zapytał z wyrzutem Mello, jak na komendę odrywając palce od jego chłodnej skóry.

— Oczywiście! — przyznał radośnie, poprawiając przekrzywione gogle na nosie. — Ale trochę też prowokowałem — przyznał pokornie, lustrując Miheala podatnymi na łzy radości oczami. Wsunął pod poduszkę wyniki badań i uśmiechnął się wymuszenie, komentując tym sposobem emocje wypisane na twarzy mafiozy.

Mello upadł obok niego na łóżko, masując oblały kark. Jego serce, wykonujące jeszcze przed chwilą dzikie akrobacje w piersi, ucieszyło się na tyle, że był w stanie przyłożyć chłopakowi kulturalnie z łokcia.

Zamknął na chwilę oczy, rozkoszując się ciepłymi powietrzem nieśmiało przebijającym się przez gęsto osadzony smród. Kolejne spotkanie z przyjacielem z dzieciństwa sprawiło, że wyginęła w nim jakaś cząsteczka, zabierając go daleko, gdzieś poza granicę wyobraźni. Miał wrażenie, że ktoś wyciął z niego ważny organ pomagający w prawidłowym funkcjonowaniu i umiejscowił go w całkowicie innym miejscu, zmuszając do rekonstrukcji żyjące w nim alter ego, uśpione przez szmat czasu.

 Matt był inny od reszty; sprawiał wrażenie pustego, obdartego z atrakcyjności, zarośniętego centymetrami kurzu i pajęczyn, zaniedbanego domu, z którego pouciekali wszyscy współlokatorzy. Otoczony lekką aurą tajemnicy i buntu wymierzonego w policzek całego świata, wyglądał jak samotna, bezbronna tratwa balansująca po bezkresnych morzach zapomnienia. W jego obecność pochłaniał go ogrom bezradności. Umiejętność kłamania, którą niegdyś miał opanowaną do perfekcji, zanikała, pozostawiając po sobie posmak prawdziwej, przeraźliwej porażki, raniącej dwa razy mocniej niż bomba, która roztrzaskała w drobny mak jego prawy policzek.

Ze swoimi uczuciami był pomiędzy niż gdziekolwiek indziej, właściwie nigdy nie podejrzewał, że mógłby się czuć AŻ nazbyt. Emocje go rozpierały, rozsadzały od środka, sprawiały, że był bliski prawdziwej, irracjonalnej eksplozji. Starając się tuszować je pod makijażem słonej obojętności, uśmiechał się z fałszywą radością wymalowaną na twarzy, skrywając za toną złośliwości wszystkie słowa leżące mu na wątrobie. Szczerości taka prosta od serca nie była jego kartą atutową, wzbraniał się od niej jak mógł, zapierał rękami i nogami, udając, że jego uczucia mają pojemność pudełka od zapałek i sprowadzają się do dwóch rzeczy: nienawiść i zemsta. Przecież chciał być takie jak L, a L był silny, pozbawiony górnolotnych emocji, wydrążony w zimnej skale pochłoniętej przez zmorę logicznego myślenia. Mello musiał być… idealny. A zabijcie w sobie resztki człowieczeństwo to przecież mała cena, którą musiał spłacić, aby to osiągnąć.

— Mello, czego tak bardzo się boisz? — zapytał nagle Matt, nachylając się nad nim; od jego zapachu aż zakręciło mu się w głowie. Czując na karku ciepły, świszczący oddech, otworzył oczy. Matt był blisko, zdecydowanie za blisko, jeszcze chwile, a poczuje na własnej skórze jego smak, dotknął się ustami, wytrącając z równowagi obolałego od emocji Keehla.

Westchnął głęboko, żywiąc się uspokajającym oddechem, który ani trochę nie spełnił swojego zadania, głównie przez to, że zaciągnął się zapachem hikikomori, który bynajmniej średnio pomagał w pożądanej koncentracji. Zadziałał dokładnie odwrotnie. To było takie nierzeczywiste, takie nierealne, że prawie nie wierzył, że to się dzieje naprawdę. Mimo że kiedyś bliskość Matta była dla niego chlebem powszechnym i nie wywierała na nim nic gwałtownego, teraz miał ochotę ewakuować się na drugi koniec Stanów Zjednoczonych. Przecież chyba raptem przedwczoraj ze sobą spali, zniewoleni przez pożądanie, ginące w wysokich dźwiękach wydobywających się samoistnie z gardła Keehla. 

— Nie…

— Cii… — Przycisnął palec do jego ust, powstrzymując go od bezwartościowego potoku słów. Wygiął usta w uprzejmym uśmiechu. — A wiesz, że z boku wygląda to tak, jakbyśmy się całowali — zagadnął z całą swoją nieobecną powagą, przeskakując wzrokiem między oczami a zaciśniętymi w wąską linię ustami kryminalisty.  — Chcesz się całować, Mello? 

Mello zamarł, czując się jak strawiona ofiara chorego ekosystemu. Matt wpływał na jego organizm w niesamowity sposób: tłumił negatywne emocje, rozpylając ekscytacje, której dawno nie posmakował na swojej skórze. Przez chwilę starał się przed nią bronić, traktując ją jak wirusy roznoszące straszne choróbsko, ale gdy nie potrafił uleczyć swojego rozbrykanego serca wyjącego przeraźliwe: „teraz zostałeś jedyną szansę od losu!”, poderwał się z impetem z miejsca, okrążając pokój parę razy dookoła. Przy którymś z rzędu okrążeniu, Miheal Keehl, ucieleśnienie kociej gracji, wdzięku i wszystkich cech pożądanych u zawodowej baletnicy, poślizgnął się o samotną skarpetkę porzuconą na środku pokoju, lądując w ramionach swojej dziennej dawki kokainy, wyposażonej w nietypowy optymizm, odbiegający od typowego kanonu zachowań.

— No nie powiem, Mello — odezwał się po chwili, gdy odbiorca tych słów złapał równowagę i stanął o własnych nogach, robiąc kilka kroków w tył. — W bardzo… hmm… oryginalny sposób wyrażasz swoje uczucia.

— Wiesz, nasze uczucia są w ogóle bardzo oryginalne.

„Przypominają chorobę psychiczną.”, dodał w myślach, uśmiechając się cynicznie pod nosem. Życie było chorobą, prowadzącą człowieka do śmierci.

„Paradoks hazardzisty” jest nieśmiertelny w moim sercu. Ilekroć mówię, że to koniec i nie będzie dalej kontynuowany, tylekroć nie mogę przestać myśleć kontynuacji. Mam nadzieję, ze ktoś czekał na kolejny rozdział. ;) Trzymajcie się ciepło!