Daiya no Ace!

Od dłuższego czasu kroi się nowa notka randomowa, tym razem wprawiam się w pisaniu pseudo-recenzji (z nachyleniem na pseudo), ponieważ trudno nazwać ten post recenzją, bardziej słaniałabym się do stwierdzenia, że są to moje wrażenie odnośnie pierwszy trzynastu odcinków DnA *______________*

Nie spodziewacie się w tym randomie żadnych prawd objawionych, czy czegokolwiek. To tylko mój fangril *:･ﾟ✧ Od progu mówię, że spoiler pogania spoiler, a za tym spoilerem biega wesoło kolejny spoiler, żeby nie było, że nie ostrzegałam! XD

Muszę przyznać z rączką na sercu, że na początku dość sceptycznie podchodziłam do serii. Nie należę do fanów baseballu, ba!, ta gra strasznie mnie nużyła (nie ukrywam, że dlatego, że był to wynalazek Amerykanów, a ja do ich produkcji podchodzę ze straszną rezerwą), ale też nie miałam o niej bladego pojęcia, dopiero po obejrzeniu pierwszych dwóch odcinków DnA uświadomiłam sobie, że właściwie bejsbol może być naprawdę dobrą rozrywką, przed ekranem monitora rzeczy jasna! ♥

Opowieść śledzi losy Eijuna Sawamury, miotacza, który dołącza do szkoły posiadającej elitarną drużynę baseballową ze wspaniałym łapaczem Kazuyą Miyukim na czele. Razem z resztą ekipy, poprzez determinację oraz ciężką pracę, stara się sięgnąć po legendarne mistrzostwo Koushien, tym krótkim opisem portale internetowe streszczają fabułę DnA, ale jak to zwykle bywa, to tylko nie wielki zarys czym Diamond no Ace tak naprawdę jest.

Ejin Sawamura

Pewnie nie będę obiektywna, gdy stwierdzę, że Yuji Terajima miał bardzo dobry pomysł na fabułę swojej pierwszej mangi, bo shouneny mają to do siebie, że opierają się na podobnych schematach — łączy je przede wszystkim niesamowita determinacja głównego bohatera, realizacja programu „od zera do bohatera”, stawianiu na jego drodze masę mega silnych przeciwników, którzy nie raz dają mu w dupę i — oczywiście! — nadaniu ma prawa do unikatowej zdolności, na którą musi jednak zaharować.

Główny bohater, Eijun Sawamura właśnie taki jest! Nie grzeszy inteligencją i sprytem, przyjaźń traktuje priorytetowo, narzuca nieruchome piłki (unikat pośród japońskich graczy!), pracuje w pocie czoła, aby stać się asem i mimo że noga mu się czasem poślizgnie, nie poddaje się, a wciąż brnie do przodu, a jego wysiłki prędzej czy później są wynagradzane. Nawet nie wyobrażacie sobie ile ja razy miałam podczas oglądania  ochotę rąbnąć sobie czymś twardym w łeb — autor zdecydowanie nie oszczędza głównego bohatera i to mi się naprawdę bardzo podoba. Nie chciałabym oglądać kolejnej anime o legendzie, która pchnie się do przodu od ręki i jest uważany za najlepszego od pierwszych chwili trwania powieści.

Wracając do głównego wątku, który gdzieś mi utknął — nie chcę być obiektywna, bo to przecież nie o to chodzi. A nazwanie tworu Terajima bardzo dobrym byłoby naprawdę lekkim przegięciem, Terajima w rzeczywistości miał naprawdę ZAJEBISTY pomysł i osobiście nie potrafię nie marudzić, gdy leci ending. Błądzę oczami po ekranie, a słowa „ech, to już koniec?” same ściskają mi się na usta  *__________*

Miyuki Kazuya

Oprócz wymienionego wyżej Eijuna jest wachlarz innych bohaterów, których warto zauważyć. Na pewno ważną rolę odgrywa Chris — dobrze zapowiadający się łapacz, który po nabawieniu się kontuzji został zmuszony do wycofania się z grania w głównym składzie. To on jest paliwem napędowym, który zmusza Sawamurę do refleksji na temat baseballu, mimo że na początku ich praca wcale nie układa się różowo, koniec końców dochodzi od momentu przełomowego — Sawamura odkrywa dlaczego Yuu jest taki, a nie inny, widzi swoje błędy jest w stanie nawet przeprosić za to, co wcześniej na niego wygadywał, w efekcie tworzą naprawdę silny duet. Warto przy tej okazji wspomnieć także osobę, która w dużej mierze przyczyniła się do decyzji Sawamury o dołączeniu do Seido — Kazuyę Miyukiego, etc etc.

Bohaterów jest naprawdę mnóstwo (pairingów yaoi nie brakuje!), którzy zapowiadają się naprawdę obiecująco. Osobiście czekam z zapartym tchem na kreacje poszczególnych członków drużyny Seido i ich „ewolucje” w trakcie trwania serii. XD

Mojego zachwytu nigdy dość! To pierwsza anime o tematyce sportowej, która mnie zaskakuje, chwyta za serce i wzbudza różne emocje — od złości do wzruszania, czasem nawet jednocześnie, potrafią się jarać i przeklinać jeden odcinek jednocześnie. Serio. XD I czasem nie mogę z głupkowatych śmiechów bohaterów~! Są tak epickie, że wymiękam i oczywiście nie brakuje funny momentów (moje ulubiona dotychczas to ta na stołówce) XDDDDDDD

Ach, ta walka o dominacje XDDD

Nie mogę się doczekać aż w końcu znajdę odrobinkę czasu i zabiorę się porządnie za mangę. Jestem *żeby nie skłamać sprawdza* po sześciu chapterach i podoba mi się, jak to zwykle bywa, trochę bardziej od anime. (｡♥‿♥｡)

Madhouse wykonało kawałek dobrej roboty — kreska w anime jest zgrabna, animacja płynna. Zarówno utwór „GO EXCEED” (którego słucham nałogowo już od dłuższego czasu) oraz  „Seek Diamonds” są dźwięczne i zdecydowanie zarówno melodią, jak i treścią pasują do DnA. Dobrych i znanych z innych serii seiyuu nie brakuje. Gorąco polecam każdemu na nudne wieczory~! XDDD

Kłaniam się ;*