Merīkurisumasu~!

HanaKuro

Hanamiya marszczy nos, gdy od progu wita go rozbrzmiewająca głośno piosenka „Last Christmas”. Ściąga buty i wiesza kurtkę na wolnym wieszaku, odnajdując po omacku parę papci.  Uśmiecha się pod nosem, słysząc zafałszowane „Last Christmas I gave you my heart” z ust chłopaka, krzątającego się wesoło w kuchni i aż ma ochotę wyśpiewać „but the very next day you gave it away”, ale ostatecznie gryzie się w język, zdając sobie sprawę, że jego angielski akcent nie brzmi wcale lepiej od tego, co prezentuje gracz-widmo.

— Zima jest cudowna — rzuca zamiast standardowego „cześć” i zajmuje swoje tradycyjne miejsce przy stole. Tetsuya w oka mgnieniu obraca się w jego stronę, wlepiając parę wielkich oczu w Makoto.

Hanamiya zgrzyta zębami ze złości. Nie lubi, gdy Kuroko patrzy na niego w ten sposób. Ma wówczas niejasne wrażenie, że prześwietla go na wylot, jak rentgen. Ale łapie z nimi kontakt wzorkowy, aby się nie wydać.

— Nie kłam, Hanamiya-kun — stwierdza po chwili Tetsu, wracając do mycia naczyń.

Uśmiecha się pod nosem — od dawna wie, że Hanamiya Makoto nie cierpi zimy prawie tak samo jak Kuroko nie cierpi go; nauczył się go na pamięć. 

NijiHai

dla Black

— Haizaki — przywitał się cierpliwie Nijimura przez drzwi, zaciskając zmarzniętą dłoń na klamce. — Długo jeszcze będziesz udawać, że cię nie ma, czy w końcu puścisz mnie do środka? — zapytał, klaskając w ręce, aby przywrócić do nich krążenie.

Było zimno, przeraźliwie zimno, a na dokładkę zapomniał uzbroić się w szalik i czapkę; jak na złość wszystkie sklepy w promieniu dziesięciu kilometrów były pozamykane. Przy zdrowych zmysłach na pewno nie wystawiłby nosa za drzwi, tachając za sobą zupę miso i ramen. Przeklęty Haizaki, mamrotał ciągle pod nosem, szarpiąc za klamkę. Drzwi nawet nie drgnęły.

— A niech cię! — warknął przez zaciśnięte zęby. — Ręce mi zaraz odpadnę. Puszczaj — zażądał, chociaż miał nieodparte wrażenie, że jego słowa zabrzmiały bardziej jak prośba.

— Nie mam nic przeciwko. Kilka członków mogłoby się odpaść — odwdzięczył się Shougo, zerkając przez judasza. Krew zawrzało mu w żyłach na widok swojej publicznej zmory, która nie mogła dać mu świętego spokoju nawet podczas przerwy świątecznej.

Zamorduje, warknął w myślach Nijimura na widok szarego oka w małym okienku. Wepchnął lewą rękę do kieszeni, aby ochronić skostniałe palce przed kastracją.  

— Przyniosłem coś dobrego — zachęcił, wymachując reklamówką. Nawet uśmiechnął się dobrodusznie, próbując go udobruchać.

— Nie ma mnie, kurwa, w domu! — zakomunikował, odsuwając się spektakularnie od drzwi.

— To po co się odzywasz? — Nijimura uniósł brew. Wiedział już od dawna, że Haizaki nie grzeszył inteligencją, ale nie miał bladego pojęcia, że jest z nim aż tak źle.

— Żeby ci o tym powiedzieć — odparował.

— Super, a skoro już to zrobiłeś, to otwórz, proszę — rzucił Shūzō z niecierpliwiony, siląc się na łagodny ton głosu. Nie mógł narzekać na swoje umiejętności aktorskie, więc na efekt końcowy powinien przekupić Shougo. Niech ja cię tylko dorwę.

— Po co?

— Jak to po co? Są Święta — wytłumaczył tonem nauczyciela, który wykładał od paru dobrych minut wyjątkowo topornemu uczniowi, że nie ma siły, aby wyszło cokolwiek z mnożenia dwójki przez zero.  — To chyba logiczne, że powinieneś chociaż raz do roku wykazać się empatią!  

— Jestem bardziej empatyczny niż ty! — zaprotestował Shougo i nawet nie wiedział, kiedy otworzył ze złością drzwi. Na ustach Nijimury zabłąkał się uśmiech, szybko wparował do środka w obawie, że Haizaki mógłby się nagle rozmyślać. Teraz nie masz dokąd uciec.

— Wesołych — mruknął skruszony do swojego byłego kapitana.

— Chyba nie dla twojego dupska — zagroził Nijimura, zgarniając go do siebie.

Haizaki przełknął głośno ślinę, zdając sobie sprawę, ze jest za późno na negocjacje. Coś w spojrzenie Shūzō mówiło mu, że teraz na pewno się nie wywinie.

MidoTaka

dla Buki

Zamknął pośpiesznie oczy, nie mogąc na to patrzeć. Za wysoko, było stanowczo za wysoko!

— Shin-chan~!

Midorima zrobił szybki rachunek sumienia. Stwierdziwszy, że nie ma nic za uszami, zaczął się zastanawiać za jakie grzechy dał się namówić na wycieczkę.

— Shin-chan, pośpiesz się no — popędzał go niecierpliwie Takao, stojąc tuż za nim.

Shintarō chciał coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili się powstrzymał, nie mając ochoty wystawiać swojej dumy na taką ciężką próbę. Poprawił okulary na nosie wyszkolonym gestem, analizując w głowie wszystkie za i przeciw. 

— Powiedziałem, żebyś mnie nie popędzał — oburzył się, gdy Kazunari znów zaczął mu jęczeć za uszami.

— Mówisz to już od pięciu minut — narzekał.

— I będę to powtarzać kolejne dwadzieścia, jeśli nie uzbroisz się w cierpliwość — warknął już trochę zdenerwowany Midorima, zdając sobie sprawę, że Takao jak zwykle nie odpuści, jeśli nie postawi na swoim.

— A może ty się boisz, co, Shin-chan?! — zagadnął złośliwie Kazunari, zataczając na plecach Midorimy kółeczko.

— Nie wygaduj bzdur, Takao! — oburzył się Midorima, wypuszczając powietrze ze świstem.

—  Shin-chan…

— Nawet o tym nie myśl!

— Shin-chan…

— Takao, powiedziałem nie!

— No nie bądź taki, będzie fajnie…

— Nie… MÓWIŁAM PRZIECIEŻ, ŻE NIE!

Gdy stracił grunt pod nogami, miał ochotę wybić mu wszystkie zęby. Zacisnął dłoń na śniegu, asekurując się przed bolesnym upadkiem. Ostatecznie noga w narcie podjechała mu tak bardzo, że zachwiał się niebezpiecznie. a jego tyłek  przeżył spotkanie pierwszego stopnia z ziemią.

— Zapłacisz mi za to! — zagroził, dźwigając się na rękach.

Takao, nic nie robiąc sobie z gróźb strzelca Generacji Cudów, wylądował tuż obok, składając na ustach czerwonego ze złości Midorimy chaotyczny pocałunek.

— Nie gniewaj się, Shin-chan! Przecież ci się podobało!

Złowieszczy śmiech Takao sprawił, że przez ciało Shintarō przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

HimuMura

— Jeeeeeeeeeeeeeeeść! — zawył Murasakibara.

— Cicho sza! Bo jeszcze sąsiedzi pomyślą, że zarzynamy zwierzę — zawyrokował Himuro, zabierając z kieszeni Atsushiego pocky, które musiał ukraść z szafki pod jego krótką nieobecność.

— Łeeee — mruknął pod nosem Mukkun, zanurzając twarz w dłoniach. Następny raz na pewno nie da się namówić na wizytę u dentysty. Nie mowy!

Tatsuya zaśmiał się w odpowiedzi, siekając obok Murasakibara z kubkiem w dłoni. Musiał przyznać, że taka ekspresja na twarzy wyższego kolegi bardzo mu się spodobała.

— Pycha! — odparł, teatralnie oblizując z kącika ust gorącą czekoladę.

— Ama.

Atsushi otworzył wielkie usta, wyczekując aż Himuro udowodni, że posiada ciepłe serduszko i poczęstuje go odrobinką czekolady. 

— Nie wyleczysz próchnicy cukrem — upomniał go cierpliwie Himuro, odstawiając pusty kubek na stolik.

— Buuu — jęknął żałośnie, zerkając z nadzieją do odłożonego naczynia. Nie mógł darować dentyście, że dał mu szlaban na jedzenie rzeczy zawierających wysoki procent cukru. Życie było naprawdę niesprawiedliwe!

— Popatrz na to z innej strony — zachęcił Himuro rozbierając batonik z papierka — sreberko zaszeleściło tak zachęcając, że Atsushiemu ślina podeszła do ust.

Tatsuya, z okropnym uśmiechem wymalowanym na twarzy, podłożył środkowemu Yosenu słodycz pod nos. W oczach Murasakibary pojawiła się nadzieja.

— Przynajmniej teraz — batonik musnął delikatnie usta Mukkuna — będziesz mógł — Atsushi oblizał go łakomie koniuszkiem języka — trochę — batonik zniknął mu z oczy za nim zdążył mrugnąć — zaoszczędzić — dokończył Himuro, konsumując bardzo powoli obiekt uczuć Atsushiego.

— Sadysta!

— Też cię kocham.

Tatsuya zaśmiał się na widok miny Murasakibary, rozkoszując się niebezpośrednim pocałunkiem.

AoKaga

dla Piegu

— Och, Aomine… — szepnął Kagami, zaciskając mocno dłonie na krawędzi wanny. — Nie tak mocno… Ja zaraz…

— Zamknij się — warknął Daiki, Nie miał zamiaru wysłuchiwać jęków Taigi, które odprowadzały go do szaleństwa. Tym razem się o to nie prosił, sam tego chciał.

— Nie… nie… mogę — wyjęczał, opierając się całą masą ciała na barku przedstawiciela Generacji Cudów.

— Zachowujesz się jak męczennik — skomentował złośliwie silny skrzydłowy.

— Spieprzaj.

— Jeszcze chwila i mnie nie ma — wymruczał Aomine wprost do ucha gracza Seirin, ustami molestując szyję naznaczoną już nie jedną malinką. — Nie wierć się tak!

Kagami wzdrygnął się, próbując wyswobodzić się z silnego uścisku. Śniade ramiona były jednak nieustępliwie — zwiększyły uścisk, przyciskając dłonie Taigi do ścian wanny.

— Ile razy mam ci powtarzać, że to cholernie boli, Ahomine — warknął pod nosem.

— No ja pierdolę! — zbulwersował się Daiki. — To moja wina, że rzuciłeś się w te pieprzone krzaki?!

— Ażebyś wiedział, że twoja!

Kagami dobrze wiedział, że Daiki specjalnie podłożył mu nogę!

— Uspokój downa. Zaraz kończę.

I zabieram się za właściwą robotę. 

Policzkami Taigi zajęła się czerwień, gdy Aomine Daiki wyrwał ustami kolejnego kolca, który tym razem zagospodarował sobie trochę miejsca na karku.

JESZCZE RAZ WESOŁYCH ŚWIĄT~!  (*¯︶¯*)♥