Pieces

  „Gdzieś tam może i jest prawda, ale kłamstwa tkwią w naszych głowach.”

2). Sanji rozglądał się dookoła z takim zachwytem, jak mały dzieciak, który małymi kroczkami poznawał świat. W jego oczach błyszczały wesołe iskierki, gdy wystawił drżącą jeszcze dłoń w stronę nieba. Przypatrywał się z zachwytem małym płatkom śniegu, który spadając na jego skórę, topniały niemalże od razu.

Szedł kilka kroków z tyłu, rozglądając się z fascynacją po czarnym pejzażu nocy. Musiał co chwilę gryźć się w język, aby nie zadawać coraz to nowszych pytań, które masowo produkowała jego głowa. Nie mógł jednak powstrzymać się od wesołych komentarzy.

Zoro nie był zainteresowany rozmową. Przedzierał się przez warstwy śniegu, pochłonięty przez milczenie. Było zimno. Tak bardzo, że mróz szczypał go w nos, uszy i policzki i nawet ciepły kożuch nie był w stanie ani na trochę zatrzymać ciepła. Wzdrygnął się, gdy zaczął padać śnieg.

Najchętniej zamknąłby się w czterech ścianach, zgarnął kilka piw i położył się spać. Zerknął przez ramię i przygryzł wargę, gdy android zatrzymał się i spoglądał na witraż sklepowy z błyskiem w oku.

Wyglądał kropkę w kropkę jak ON i dopiero teraz zdał sobie sprawę, że mimo iż próbował tak bardzo mocno o nim zapomnieć, nie potrafił i tylko jedno imię błąkało się w jego głowie: „Sanji”.

Nie mógł zaznać spokoju. Miał mętlik w głowie i nie potrafił pozbierać myśli. Po chwili z natłoku rozmyślań, sprowadził go z powrotem na ziemie android, który wpadł na niego z takim impetem, że Zoro o mały włos nie stracił równowagi.

— Patrz pod nogi — upomniał go chłodno. — Dlaczego ciągle za mną idziesz?

Android zamrugał parę razy czarnymi, gęstymi rzęsami.

— Bo mnie ukradłeś –— odpowiedział. — A skoro mnie ukradłeś, masz jakieś intencje wobec mnie, prawda? — dopytywał się, przypatrując się Zoro jak nowemu odkryciu naukowemu.

— Nie pochlebiaj sobie i słuchaj mnie uważnie, bo nie będę się powtarzał — rzucił Roronoa szeptem. — Daję ci wolność. Możesz iść gdzie chcesz, robić co ci się żywnie podoba i mi nic do tego.

— Nie wiem gdzie chcę iść i nie wiem co chcę robić.

Android nie miał żadnego celu. Nie znał ani tego miejsca ani świata. Mimo ciekawości czuł też pustkę i zagubienie. Jedyne, co wiedział, to to, że nie chce wrócić do ciasnego, szklanego pomieszczenia i uczyć się na pamięć regułek wpajanych przez osobę, która nazywała się „stwórcą”.

Nie lubił swojego profesora prowadzącego. Źle traktował swoich podwładnych, dyszał mu nieprzyjemnie w kark, a mówiąc wypluwał potok śliny. Mimo że Sanji nie wiedział dlaczego, czuł się tym strasznie obrzydzony. Nie raz się wzdrygał, nawet raz zwrócił uwagę, a wtedy „stwórca” groził, że odłączy go od zasilania.

— Sam mówiłeś, że jestem rzeczą, która prędzej czy później zmieni swojego właściciela. Jesteś moim nowym właścicielem — przypomniał mu po krótkiej chwili milczenia.

Zoro puścił jego słowa mimo uszu, grzebiąc w kieszeni swojego kożucha.

— Jestem złodziejem, a to subtelna różnica. Mogę odpowiadać za swoje czyny, owszem, ale nie muszę się przejmować skradzionymi przedmiotami — rzucił. Nie spodziewał się, że przyjdzie taka chwila, gdy „człowiek przyszłości” wykorzysta jego słowa dla własnej korzyści.

— Nie paplaj na lewo i prawo, że jesteś genetycznym odmieńcem i nie daj się aż tak łatwo złapać, dobrze? — podsunął Roronoa, a gdy android uraczył go przeszywającym spojrzeniem, aż się wzdrygnął.

Nie mógł tego zrozumieć.

Była noc. Cicha, bezgwiezdna.

Zarzucił kaptur na głowę, coby przytrzymał przy nim trochę ciepła i uśmiechnął się pod nosem, lokalizując z trudem znaleziony skromny dom jednorodzinny, który na tle innych budowli prezentował się w oczach Roronoy najlepiej.

Wygrzebał z kieszeni komórkę i już chciał wykonać telefon, ale padła bateria.

— Złośliwość rzeczy martwych — prychnął pod nosem i udekorował swoje słowa w zmyślne przekleństwa. Nie mógł się jednak nie uśmiechnąć, gdy zobaczył tlące się światło na pierwszym piętrze i poczuł, że robi mu się gorąco między nogami, gdy dostrzegł cień znajomej sylwetki, rysującej się na niebieskiej żaluzji.

Podniósł pierwszy, lepszy kamień z ziemi, nieduży, ażeby nie wybić okna i rzucił. Rzecz odbiła się od szyby , ale nie przyniosła pożądanego efektu.

Zoro stał tam przez okrągłe dziesięć minut i zastanawiał się czy nie zadzwonić, ale była dwunasta wieczór. To czyste szaleństwo, biorąc pod uwagę, że licealista nie miał prawa szlajać się o takiej porze po ulicach pogrążonego już w półśnie miasta.

Kolorowe zasłony nagle się rozchyliły i zza balkonowych drzwi wyjrzała blond włosa czupryna.

— Dlaczego tu jesteś? — zdziwił się Sanji, unosząc brwi. Podszedł do balustrady przypatrując się Zoro jak turystycznej atrakcji.

— Stoję — warknął Roronoa, chociaż tak naprawdę miał ochotę powiedzieć coś w stylu „tęskniłem jak cholera”, „ile karzesz mi na siebie czekać”, „nie mogłem wysiedzieć na tyłku, bo nie widzieliśmy się cały dzień”, ale żadne z tych sformułowań nie mogło mu przejść przez gardło.

— To widzę. — Westchnął Sanji i zapalił papierosa. Nie wymagał od Zoro powalających argumentów, dlaczego gwałci spojrzeniem okno jego sypialni. Zwłaszcza że była noc. Zwłaszcza że fotosynteza nie działa. Zwłaszcza że to gówniane Marimo zawsze miało problem z wysłowieniem się. — Nie pytałem co robisz, tylko dlaczego tu jesteś? — dopytywał, ciągnąć bezproduktywnie wymianę zdań.

— Byłem w okolicy i pomyślałem, że wpadnę — wytłumaczył pokrętnie Zoro, gdy Sanji strzepał popiół na równie wystrzeżony trawnik.

— Ty nawet nie mieszkasz w pobliżu — zauważył, co prawda chciał powiedzieć „nie mydl mi oczu, wiem jak bardzo za mną szalejesz”, ale nie potrafił. To wiązało się z odwdzięczeniem uczuć i odpowiedzialnością.

— Mieszkasz po drugiej stronie miasta — zwrócił mu uwagę i spojrzeniem  prześwietlił jego sylwetkę od góry do dołu.

— Wiem — przytaknął Zoro z świadomością, że znów przegrał.  — Na razie! — dodał i odszedł z jeszcze większym bałaganem w głowie.

— Pamiętaj, aby na „długiej” skręcić w prawo — pouczył go jasnowłosy, bo wiedział, że ulica do jego domu była tak kręta i skomplikowana, jak zadanie z matematyki na poziomie egzaminów wstępnych na studia.

Sanji wyciągnął dym ustami i patrzył jak tworzy awangardowy wzorek, a potem znika rozproszony przez zimny, porywisty wiatr.

— Coś się stało, Sanji?! — usłyszał krzyk za swoimi plecami.

— Nic, już tam idę — odpowiedział, zgniótł papierosa na poręczy, traktując go jak popiół.

Schował się do domu, czując jak włosy na karku stanęły mu dęba i ani razu nie zerknął na egzystencjalnie skołowanego Zoro, który wymijał właśnie spożywczy i znikał za rogiem.

Noc była ciemna, bezgwiezdna, tak jak jego serce.

Android przytaknął. „Stwórca” mówił, że wszyscy będą chcieli go mieć blisko siebie, że może stać się nawet „jabłkiem niezgody”, doprowadzić do wielu wojen. Nie sądził, że ktoś go uwolni i porzuci, ale nie protestował.

Wykrzesał z siebie krótkie „dziękuję” i Zoro mógł tylko patrzeć jak oddala się w bliżej nieokreślonym kierunku. Mówiono mu, że prototyp miał inteligencje ponad przeciętną, więc pomysł na zabicie wolnego czasu pewnie szybko wykreował się w jego głowie.

Szybko poszło, pomyślał, wyciągając nóż z rękawa. Zacisnął zęby i przycisnął zimne ostrze do skóry na ramieniu.

Spojrzał jeszcze raz w stronę, którą udał się android. Jego wysoka sylwetka zniknęła za horyzontem.

Krople krwi splamiły biały śnieg. Dzień zaczął się budzić z długiego snu, a Roronoa znów musiał uciekać przed bladymi promieniami słońca.

---

Skończę „Piecesa” i dodam coś z Kurobas, tak pomyślałam. Zostały jeszcze trzy party tego opowiadania, ażeby was za bardzo nim nie zamęczać i voile!

Trzymajcie się!