Pieces

  „Gdzieś tam może i jest prawda, ale kłamstwa tkwią w naszych głowach.”

1). Był pogrążony w spokojnym, głębokim śnie. Lekko uchylone, sine wargi zostawiły na szkle delikatne smugi. Skóra biała, prawie przezroczysta, przywodziła na myśli upiora rodem z horrorów.

Zoro podszedł jeszcze kilka kroków, aby się lepiej przyjrzeć. Zauważył, że do ciała obiektu kradzieży przypięto tysiące cieńszych i grubszych rurek, podprowadzonych do elektrycznych urządzeń ułożonych w równym rzędzie po obu stronach ścian, nad którymi wisiały lustra. Roronoa nie potrafił zrozumieć pokrętnej logiki szalonych naukowców, dlatego też nawet nie zastanawiał się nad przeznaczeniem urządzeń.

Purototaipuzero[1], przeczytał w myślach napis wyryty na drewnianym statywie w japońskim alfabecie katakanie.

— Nie widzę twojego odbicia w lustrze.

Miękki głos, przesączony rosyjskim akcentem odbił się od ścian atrium. Włamywacz zadrżał, wlepiając ni to czarne, ni to ciemnozielone oczy w twarz swojego celu, który nagle odzyskał przytomność, a nawet otworzył oczy.

— Uznajmy, że jestem wybrykiem twojej wyobraźni — odpowiedział z nutą niepewności w głosie.

— Przyszedłeś mnie ukraść? — zaciekawił się prototyp.

Głos rekonstrukcji był tak prawdziwy, tak bardzo ludzki, że Zoro musiał znów spojrzeć na androida, aby udowodnić samemu sobie, że rozmawia z nim urządzenie, któremu nadano tchnienie życia.

— Jeśli powiem, że tak, to co wtedy?

— Ucieszę się — zapewnił, ale przez jego twarz nie przeszedł ani cień uśmiechu. – Lepsze to, niż być atrakcją turystyczną dla naukowców — zapewnił.

Gdy Zoro wyciągał swój sprzęt, aby usunąć zabezpieczenia, android zacisnął palce na jego ramieniu.

— Nie dotykaj mnie! – Jak oparzony odtrącił rękę obcego i stanął w bezpiecznej odległości.

— Chciałbym cię o coś prosić – szepnął prototyp. — Mógłbyś nadać mi imię?

— Jesteś japońską zabaweczką — prychnął pod nosem — eksportowaną do Rosji. Nie potrzebujesz imienia — dodał, jakby to było jasne jak słońce.

W niebieskich oczach maszyny pojawiło się coś na kształt bólu.

Zoro syknął niezadowolony pod nosem. Wyglądał zupełnie jak ON.

— Sanji — mruknął niechętnie, rozkładając sprzęt. — Będziesz nazywać się Sanji.

Android parsknął, co mogło zakrawać o chichot. Zoro oderwał się od swojej pracy i znów na niego spojrzał, mrużąc oczy.

Było pięć minut po północy.

[1] Po prostu „prototyp zero”.

---

Ficzek, który nigdy nie powinien powstać. Ficzek, który mocno opiera się na burdelu w mojej głowie i na tym, co kiedyś pisałam, gdy byłam młoda.  Więc chyba mogę nazwać to „crossoverem”.

ZoSana zazwyczaj nie tykam, ale chciałam zrobić tym bohaterom analizę psychozy, więc pomacałam.

Jak tam wakacje?