7. Szaleństwo

— Mello…

— Co?

— Zrób to jeszcze raz.

— Ale po co?

— Bo tak.

— Twoje argumenty są jak zwykle powalające — fuknął Mello, przytulając się do zimnej ściany.

— Zrób — ciągnął dalej Matt, gdy jasnowłosy spalił buraka.

— Nie — zaprotestował, czując smak miętowego papierosa w ustach.

— Nie daj się prosić. — Nudził, unosząc sugestywnie brew do góry.

— Nie chcę — oburzył się Mello, łamiąc papierosa.

— Właśnie, że chcesz! — zapewnił Matt, przygryzając prowokacyjnie wargę. — No weź. Będzie fajnie, tylko popatrz, on tego też chce. — Rzucił wymowne spojrzenie niżej, a policzki Miheala pokryły się jeszcze większą czerwienią, która mogła teraz śmiało konkurować z włosami Jeevesa.

— No dobra. — Mello westchnął ciężko, kiedy dokładnie przemyślał i zanalizował sytuacją. — Ale ostatni raz, dobrze? — zapytał, zbierając go do ręki.

— Okej. – Matt potaknął głową z entuzjazmem, gdy Mello jęknął po chwili, kiedy kolejny raz spudłował.

— Przecież wiesz jak nie lubię przegrywać — warknął pod nosem i opuścił „to coś” na pościel.

— Dlatego ci to proponuję. – Matt zaśmiał się pod nosem, gdy zgarnął z pościeli dwie konsole i schował je pod łóżko, gasząc światło.

— Matt?

— Hmm..?

— Dlaczego nadałeś im imiona? — zapytał po chwili Keehl, żałując, że natura nie obdarzyła go sowimi oczyma.

— Dlatego, abyś o to pytał. — Matt zachichotał i zanurzył twarz w poduszce. Był senny, tak cholernie senny, że nie miał nawet ochoty odpowiadać na „pieszczoty” Mello, gdy wymierzył mu właśnie łokciem cios w brzuch.

Zasnął z słowami kocham cię na ustach. 

Matt westchnął i wyciągnął z kieszeni pomiętą paczką papierosów, uświadamiając sobie, że uciekł jak płonna dziewica, gdy Mello upadł bez sił na pościel śmierdzącą spermą i potem.

Gdzie ta przeklęta zima, prychnął w myślach, tak jakby była jedynym lekarstwem na wszystkie smutki.

Gdy raz na jakiś czas ukradkowo zerkał przez szybę ledwo żyjącego już volvo, zdał sobie sprawę, że znów utknął w martwym punkcie i nie miał bladego pojęcia, co tak naprawdę czuł do Mello.

Może wówczas, gdy fortuna wykrzywiła w jego stronę kły, powinien podjąć jeden słuszny krok i dać się zabić, a nie paradować teraz po mieście ze skrzywioną psychiką, z milionem zmartwień na karku, dwudziestoma dolarami w kieszeni, nie-przyjacielem, którego sam władował sobie do łóżka i poczuciem porażki, z którym zmagał się przeszło dziesięć lat i nijak nie potrafił sobie z nim poradzić.

Teraz przy życiu trzymał go tylko dług wdzięczności, który zaciągnął u Watariego, nocą trzynastego grudnia tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego dziewiątego roku, i epidemia, która przyczyniała się do coraz częstszych zgonów w kraju Wschodzącego Jena.  

Matt zachichotał histerycznie, gdy uświadomił sobie, że zdiagnozowaną chorobę  Mello miał w rękach, ale uwiodła go chęć permanentnej nienawiści i wszystko spaliło na panewce.

Poderwał się gwałtownie, gdy usłyszał refren the kill i zaczął grzebać w kieszeni w poszukiwaniu telefonu. Gdy go w końcu znalazł, szybko nacisnął na zielony guzik i przyłożył sobie komórkę do ucha.

— Halo, halo, tu zakład pogrzebowy. Czym mogę służyć? — zapytał zniechęcony, jedną dłonią zapalając papierosa, drugą nadal trzymając na kierownicy.

—  Całym opakowaniem leków — usłyszał optymistyczny głos w słuchawce i przewrócił oczyma, przeklinając w duchu, że dał się uwieść chwili i nie zerknął na wyświetlacz. Teraz nie mógł już udawać, że to pomyłka i się wyłączyć.

— Na? — zapytał z uprzejmym zainteresowaniem. Zaciągnął się i przyciszył it’s my love Bon Jovi’ego w radiu.

— Na życie.

— Mam tylko aspirynę — pocieszył. — Może być?

— W ostateczności. 

— Smacznego — rzucił na wpół ironicznie, na wpół poważnie, skręcając w lewo. 

— Gdzieś jesteś?

— W stęchłej dziurze zabitej dechami — skłamał i ziewnął teatralnie, przyznając, że wyjątkowo przydałaby się mała czarna na rozbudzenie.

— Przyjedziesz?

— A mam przyjechać? Jeszcze pomyślę, że się stęskniłaś — zironizował. — Pracuję nad tym, ale nie mam ani chwili wytchnienia.

— Ciągle wykręcasz się pracą. — Zabrzmiało to jak zarzut, ale nie zraził się tym. Wręcz przeciwnie. Każdy powód był dobry, aby nie wracać do przeszłości na więcej niż było to potrzebne.

— Nic na to nie poradzę. Jestem zapracowanym człowiekiem.

— Masz jakieś plany na ten tydzień?

— Nie wybiegam tak daleko w przyszłość — odparł, włączając wycieraczki, gdy deszcz zmógł się na sile. Nie doczekał się odpowiedzi, usłyszał tylko przerwany sygnał połączenia i pisk opon.

Rzucił ukradkowe spojrzenie na wyświetlacz i zaklął pod nosem, gdy bateria wyczerpała wszystkie strategiczne siły. Zacisnąwszy mocniej dłoń na kierownicy, skręcił w prawo. Mimo wszystko cieszył się, że jego rodzinne okolice porażały cichością, nie cieszyły się szczytem ludzkiej cywilizacji i znajdowały się daleko od jego spojrzenia. Przynajmniej mógł udawać, że nie musi tam wracać.

Będziemy się smażyć w piekle, przemknęło mu przez myśl, gdy zatrzymał się z piskiem opon na skrzyżowaniu, czekając aż czerwone światła ustąpią.

♠

W prognozie zapowiadali deszcz na najbliższy tydzień. Zacisnął dłoń na klamce i przypatrywał się przez chwilę szarej kamienicy, pozwalając, aby deszcz moczył jego włosy, policzki, nos, czoło i usta. Po chwili otarł twarz chusteczką i wszedł do środka.  

Krople deszczu spływały po szybie i bębniły o metalowy parapet. Po chwili do tego odgłosu dołączyło skrzypienie otwieranych i zamykanych drzwi. Matt nie szczędził swojego zdrowia, toteż traktował parasol jak rzecz niekoniecznie do życia potrzebną. Z mokrych kosmyków woda kapała prosto na drewnianą podłogę. A gdy ziewnął potężnie, dopiero wtedy uświadomił sobie, że jeszcze nigdy nie był aż tak potwornie zmęczony — a miał za sobą dopiero dwie noce spędzone z Mello na wyłączność.

Poczuł rozpaczliwą potrzebę podzielenia się z kimś swoimi postrzeżeniami i pierwszą osobą, o której pomyślał, była ONA, najprawdopodobniej dlatego, że należała do ścisłej czołówki osób, z którymi utrzymywał jakiekolwiek kontakty.

Ale jak na złość nie mógł jej znaleźć ani na klatce schodowej…

…ani w kiosku za rogiem, który czasem odwiedzała o takiej porze…

…ani na ulicy, na której minęli się po raz pierwszy…

…ani w jej mieszkaniu, które było – o dziwo! – jeszcze mniejszą klitką niż jego własne…

…ani nigdzie.

To niewyjaśnione zniknięcie Halle Lidner natchnęło Matta do głębszej refleksji. W drodze do samochodu uświadomił sobie, że prędzej czy później wszystko może przeobrazić się w rutynę i stać się rzeczą bez której nie można wyobrazić sobie dalszej egzystencji. Dla niektórych jest to gazeta kupowana każdego ranka w tym samym sklepie, dla innych krótkie „dzień dobry” stosowane każdego dnia, a dla jeszcze innych sobotni wypad z przyjaciółmi albo kolorowy, ulubiony kubek, z którego pija się małą czarną każdego dnia.

Matt nie wychodził na sobotnie spotkania z przyjaciółmi, gazetę przynosił mu kurier każdego ranka, więc nie musiał zaprzątać sobie głowy świeżą prasą. Miał wiele ulubionych kubków, z których pił poranną kawę, jeśli w ogóle ją pił. Zawsze wolał herbatę.

Matt nie potrafił dokładnie sprecyzować, kiedy i w jakich okolicznościach poznał Linder. Pojawiła się pewnego dnia i od tego czasu po prostu była. Na dobrą sprawę nie wiedział o niej nic. Nawet nigdy nie przyszło mu do głowy, aby zapytać: „Kim tak naprawdę jesteś i czym się zajmujesz?” Nie pamiętał też, aby kiedykolwiek powiedział o sobie coś więcej od zwykłego „Jestem Matt, miło cię poznać”. Mimo wszystkich uczuć wątpliwości, miał nieodparte wrażenie, którego nie potrafił wytłumaczyć w żaden sposób, że ów kobieta, kimkolwiek była, znała go lepiej niż ktokolwiek inny.

Zawsze wchodził bez pukania, jakby wiadome było to, że zajmował zawsze jej pierwszy wieczór weekendu. Witał się krótkim „cześć”, zdejmował buty i płaszcz, siadał na łóżku, a dalej działy się różne rzeczy. Wychodził zawsze późno w nocy, a nawet nad ranem, nigdy nawet nie szepcząc kilku słów na pożegnanie, bo oczywiste było to, że wróci za tydzień.

Dźwignęła się na łokciach, wzdychając ciężko, aby po chwili krążyć po pokoju. Bezmyślnie, mamrocząc coś do siebie pod nosem. Matt był małomówny. Zazwyczaj zawsze kończyło się na tym, że Halle mówiła od rzeczy, co wcale jej nie przeszkadzało, będąc pewna, że czerwonowłosy zaakceptował tą samolubną część jej charakteru.

Matt z kolei podszedł do stolika i zgasił papierosa w pełnej niedopałków popielniczce. Wpatrywał się przez kolejną chwilę w smugę deszczu spływającą po szybie, nie mówiąc nic. Przyłożył do niej palce — była chłodna i wilgotna, taka jakie bywają szyby w jesienne deszczowe wieczory.

— Jeśli kiedyś umrę to wolałabym, abyś to ty stwierdził, że zeszłam na tamten świat — mruknęła w końcu kobieta, obracając się w stronę Matta, który był pochłonięty kontemplacją deszczu. Jego oczy były czarne, takie strasznie puste, nie wyrażały żadnych emocji.

— Moi rodzice umarli … — Umilkła, zdając sobie sprawę, że powiedziała kilka słów za dużo. W końcu ich znajomość była ograniczona, w pewien sposób przypominała bardziej nigdy niespisany pakt: życie poza piątkowymi wieczorami było innym życiem, okrytym mgłą tajemnicy i niedomówień.

— Zrobisz mi herbatę? — Chrząknęła cicho i zmierzwiła w nerwowym geście włosy.

— Jasne. — To nie tak, że Matt był małomówny, po prostu lubił słuchać, chyba o wiele bardziej niż ktokolwiek inny. Uważał bowiem, że w milczeniu było coś magicznego, coś co scalało ich dwójkę w jedną całość. Miał wówczas wrażenie, że jednak człowiek może porozumieć się z innym człowiekiem bez słów, jedynie przy pomocy gestów.

Podniósł się z miejsca, aby spełnić jej życzenie.

— Po prostu nie sądzę, aby człowiek mógł sobie od tak zniknąć z kuli ziemskiej i wiesz, dla mnie nigdy nie odejdziesz, Halle — mruknął tylko, znikając w drzwiach kuchni. — Czarna? Zielona? Owocowa?

— Czarna — odparła, a na jej twarzy pojawił się nikły uśmiech rozbawienia. Zawsze pytał o to samo, mimo że Linder była gotowa założyć się o wszystko, że doskonale znał na nie odpowiedź. Nie piła innej poza czarną.

Wychyliła się na tyle by móc go obserwować — jak wstawia wodę, wyjmuje kubek z szafki, otwiera puszkę z herbatą. Był niczym noc i poranek – po prostu był, a Linder czasem zastanawiała się ile mógł mieć lat. Wyglądał młodo, szacowała, że miał dziewiętnaście góra dwadzieścia jeden lat.

Wstała i powolnym krokiem, jak to tylko możliwe także bezszelestnym, podeszła do mężczyzny, na tyle blisko, aby słyszeć jego oddech. Przebiegła wzrokiem po jego plecach, umięśnionych barkach i wyraźnie zarysowanych mięśniach. Wyczuła jak Matt zastygł w bezruchu, owiany jej ciepłym oddechem. Przejechała powoli dłonią od jego karku, przez łopatki i linię kręgosłupa, jakby wyczuwając pod palcami mięśnie i kości chciała sprawdzić czy jest prawdziwy, czy naprawdę istnieje, czy nie jest jakimś metafizycznym wytworem wyobraźni, którego potrzebuje, by jej świat pozostał w równowadze.

Nie wiedziała ile miał lat, ale nie chciała tego wiedzieć. To nie było ważne. Wystarczy, że był.

Wspięła się na palce i, oparłszy głowę na jego ramieniu, wyszeptała cicho do ucha…

Matt potrząsnął głową. W konsekwencji poczuł się winny, że w ogóle śmiał przypominać sobie sylwetkę blondynki, ale w tej samej chwili natknął się na Linder.

Nie była sama. Jej towarzysz przeszedł jego najśmielsze oczekiwania.

W jego gardle utkwiła nieprzyjemna gula, gdy uświadomił sobie, że broń zostawił na siedzeniu pasażera. 

Szaleństwo wypełniło każdą komórkę jego ciała.