3. Rozczarowanie

Czternastoletni chłopiec przyciskał policzek do zimnej szyby, wpatrując się w mrok czający się za oknem. Westchnął ciężko, zaciągając się papierosem. Patrzył, jak dym tworzy abstrakcyjne kształty i znika w małej okiennej szparze. Deszcz masakrował okno tak mocno, że chłopiec aż się wzdrygnął. Było zimno. 

Wyśledził ruch na dworze, a w jego oku zakręciła się samotna, pojedyncza łza, która spłynęła po jego policzku i zniknęła w czarnym podkoszulku.

— Powinieneś przestać palić. — Drzwi uchylił się delikatnie, a w nich pojawiła się sylwetka siedmioletniego dziecka. — Gdzie jest Mello?

Matt zamknął na chwilę oczy, czując dziwne ukłucie w sercu, gdy usłyszał to imię.

— Na dworze — odpowiedział krótko, zeskakując z parapetu i znów zaciągając się papierosem. 

— Kiedy wróci? — Dziecko pytało dalej.

— Nie wróci — odpowiedział skromnie, zbierając z szafki nocnej latarkę.

— Jak to nie wróci?! – Gość dopytywał się dalej, śmiało przekraczają próg ciemnego pokoju.  - Obiecał coś wytłumaczyć. - Pomachał książką w twardej oprawie tuż przed nosem Matta, który miał ochotę wyrzucić go za drzwi.

— Odszedł — odparł, siląc się na obojętność. Poczuł rozpierającą dumę, gdy bez zająknięcia wykrztusił to jedno słowo.

Wgramolił się pod łóżko i zapalił latarkę. Wyciągnął poluzowaną deskę  w podłodze. O tej skrytce wiedział tylko on i Mello. Tam grodzili swoje prywatne skarby. Ręce zadrżały mu gwałtownie, gdy wertował „Buszującego w zbożu” autorstwa Salingera.

Oprócz kartek zniszczonych przez czas znalazł tam kompletną pustkę.

— Mello, żyjesz? — pytał raz, drugi i trzeci. Westchnął, gdy nie doczekał się odpowiedzi. Tradycyjnie już poczuł, że przyjacielstroi sobie z niego żarty. Spojrzał na jego zmasakrowaną sylwetkę i odjęło mu mowę. Na szczęście tylko na chwilę. Dla odmiany zapytał o podręczną apteczkę. Mello znów zbył go milczeniem.

Matt zaciągnął się papierosem.  Dopiero teraz zorientował się, że dziewiętnastolatek najprościej w świecie zasnął albo stracił przytomność. Na jego drodze jak zwykle stanęły komplikacje. Próbował iść tropem chłodnej logiki, ale pomysł, który narodził się w jego głowie był drastyczny w skutkach i nie miał bladego pojęcia czy powinien używać go na dogorywającym przyjacielu. Miał jednego niejasne wrażenie, że w najbliższej przyszłości posłużyły jako jedne wyjście z tej sytuacji i ewentualnie może wypalić.  

Zlustrował umierającego z pewnej odległości, pragnąc wcielić się w rolę postronnego obserwatora. Wyświechtany strój ofiary kostuchy skutecznie działał na niekorzyść jego już i tak zszarganych nerwów, nie wspominając o rozcięciach na nogach i rękach. Zatrzymał dłuższe spojrzenie na lewym policzku, na którym wybuch pozostawił piętno tak wielkie, że za pewnie tylko wyjątkowe szczęście Mello uchroniło go od utraty połowy twarzy.

Matt, niezwykle poruszony niesmacznym widokiem zranionego kryminalisty, poczuł nagłe mdłości i zawroty głowy. Wykorzystał ścianę jako podpórkę, by nie upaść. Zamknąwszy oczy policzył do dziesięciu i westchnął ciężko, powstrzymując się od zwrócenia dzisiejszego posiłku. 

Doszedł do błyskotliwej konkluzji, że nic innego nie narodzi się w jego bezkształtnej wyobraźni. Szturchnął Keehla mocno w zranione ramię, trzymając się ostatniej deski ratunku, że jego omdlenie nie było gwoździem do trumny.

Z ust Mello wydobył się cichy jęk bólu. Poderwał się w miejscu, składając dłonie w geście obronnym.

— Czego? — zapytał wielce uprzejmie, podciągając rękaw skórzanej, wystrzępionej kurtki. Spuścił swoje ręce, widząc jak przez mgłę niewyraźną, lecz znajomą sylwetkę.

— Czyli jednak żyjesz. — Matt zdziwił się okropnie, zastanawiając się czyżby przypadkiem jego przyjaciel, z braku lepszego określenia, nie podpisał paktu z diabłem. Mello zacisnął dłonie na krzyżu, wiszącym bezwładnie na jego szyj, bredząc pod nosem kilka niezrozumiałych dla Jeevesa zdań.

Zapadła niezręczna cisza, aprobowana przez ich oddechy.

— Nie myślisz o ucieczce? —zagadnął po chwili czerwonowłosy, poprawiając gogle na oczach. Może powinien dla odmiany przestać ratować mu tyłek?

—  Myślałem. Parę godzin temu —zapewnił Mello, opierając głowę o ścianę i zamykając oczy.

— Nie zasypiaj — upomniał go Matt, chowając pistolet do kabur. Targały nim sprzeczne emocje. Z jednej strony chciał go jak najszybciej wyciągnąć z tej ruiny, z drugiej zaś miał ochotę zostawić poszkodowanego na pastwę śmierci. Niestety, żadna z tych opcji nie chodziła ze sobą w parze. Matt nie cierpiał rozwiązywać życiowych dylematów, które były prawie tak samo oporne jak krzyżówki. A on nie znosił krzyżówek.

— Łatwo ci mówić. — Cichy głos Mello obudził go z wachlarza zadumy i dopiero wówczas uświadomił sobie, że to ani nie miejsce, ani nie czas na puszczenia wodzy fantazji.

— Musisz ze mną współpracować, Mello – odparł dobitnie, chwytając go pod zdrowe ramię. Mello nie odpowiedział nic, pogrążając się w rozmyślaniach na temat swojej szarej egzystencji. 

Adorowany przez głośny warkot silnika, czarny helikopter wbił się w niebo, znikając w szarych deszczowych chmurach. Matt, rzucając ukradkowe spojrzenie pogrążanemu we śnie Mello, stwierdził, że w zasadzie nie ma nic do stracenia.

       

*

Było późno. Sąsiedzi spali już dawno. Dla takiej chwili żałował, że jego kawalerka znajdowała się na ostatnim, piątym piętrze. W tym momencie to był jak śmiercionośny cios dla blondyna. Krwawił tak obficie, że Matt mógł tylko konsekwentnie milczeć i szybciej przebierać nogami, taszcząc jego ciało za sobą.

Nigdy w życiu nie widział tyle krwi na raz. W duchu cieszył się, że Mello był od niego niższy, szczuplejszy. To wiele ułatwiało. Zatrzymując się przed obskurnymi drzwiami, prawą dłonią wciąż trzymał bezwiedne ciało Mello, drugą natomiast szukał na oślep klucza.

W końcu musiał przyznać się do sromotnej porażki. Nie było go ani w tylnych, ani przednich kieszeniach, toteż Jeevas nie miał wyjścia. Prawdopodobieństwo, że go zgubił w czeluściach szarych ulic wynosiło aż dziewięćdziesiąt dziewięć procent. Skapitulował. Oparł dogorywające ciało przyjaciela o ścianę i pchnął drzwi tak mocno, że otworzyły się z impetem. Uśmiechnął się delikatnie, ciesząc się z własnego szczęścia. Nie wyleciały z zawiasów. Uznał to za swój prywatny sukces.

Tym razem asekurując Mello obiema dłońmi, Matt pomógł mu nie do końca o własnych siłach dostać się do mieszkania.

Kawalerka była ciasna i mała, ale przy tym praktyczna. Śmiało mogła awansować na rupieciarnię. Matt nigdy nie odczuwał potrzeby na większą przestań osobistą. Był minimalistą w najczystszej postaci, a jak na jego realia mieszkanie było szczytem marzeń, zważywszy na zawartość jego portfela.

Manewrował pomiędzy pustymi puszkami napojów a stertą wymiętych opakowań po papierosach, walających się po podłodze. Mocno podtrzymując w pół nieboszczyka za ramię, położył go ostrożnie na wysłużonej polówce.

Matt odwrócił się do niego plecami i po chwili żałował. Mello pchnął go z całej siły na ścianę, zaciskając pięć zakrwawionych, zimnych palców wokół jego gardła. Dysząc ciężko, udało mu się wyciągnąć w jego stronę szyję. W szaroniebieskich oczach czaiła się nuta szaleństwa. Palce zacisnął jeszcze bardziej. Nie wyglądał na silnego, wręcz przeciwnie, Matt miał wrażenie, że za chwilę osunie się na nogach i na powrót zemdleje.

— Nie ruszaj się — rozkazał.

Matt się wzdrygnął. Miał wrażenie, że takie zachowanie dla Mello było chlebem powszednim, co go przerażało nie mniej niż strach przed śmiercią. Wbijał  w niego spojrzenie tak puste, że nie potrafił odczytać z nich żadnych morderczych instynktów. 

— Jesteś rany. Opatrzę cię.

Matt zachował ostatnie pokłady zdrowego rozsądku. Zacisnął długie, smukłe palce na chudej ręce Mello.

— Jak na to wpadłeś, Sherlocku?

Ucisk zelżał. Jasnowłosy mężczyzna upadł z powrotem na łóżku, wzdychając ciężko. Matt natomiast odetchnął z ulgą, łapiąc łapczywie powietrze i, aby wywinąć się od odpowiedzi, zaczął grzebać w szafce w poszukiwaniu apteczki. Po chwili usiadł obok Mello. Sprawdził mu puls i przyjrzał się ranie. Był pewny, że już dawno wdarło się do niej zakażenie.

Pomoc fachowca to samobójstwo, pomyślał, bez słowa obmywając mu ranę wodą utlenioną. Widział jak jego przyjacielza wszelką cenę próbował ukryć ciche jęki bólu. Przycisnął gazę do jego rany i spojrzał mu w oczy. Na twarzy Mello pojawił się grymas, gdy Matt wyciągnął strzykawkę.

— Co zamierzasz teraz zrobić? —zapytał nieco zaniepokojony, przypatrując się drżącym nieco dłoniom czerwonowłosego.

— Muszę powstrzymać krwawienie — przypomniał cierpko Matt. Nie miał nigdy wcześniej styczności z medycyną, nie wliczając kursu pierwszej pomocy, ale program nie obejmował takiej rany. To wcale nie wyglądało dobrze.

— To środek znieczulający, prawda? — Mello chciał za wszelką cenę ukryć swoje przerażenie, ale Matt doskonale zdawał sobie sprawę, że jasnowłosy był bliski szaleństwu. Nienawidził jakichkolwiek zastrzyków, zwłaszcza z rąk takiego amatora jakim był niewątpliwe jego znajomy z dzieciństwa.

Palce Matta lekko zadrżały, gdy igła przebiła skórę Mello, który zamknął oczy, aby nie patrzeć. Przygryzł wargi i zaplątał dłonie o łańcuszek, na którym wisiał krzyż. Znów szeptał słowa modlitwy.

— Skończyłem – powiadomił wszem i wobec Matt. — Tylko tyle jestem wstanie zrobić.

— O jedną rzecz za dużo —sarknął niewdzięcznie Mello, wyciągając się wygodnie na łóżku. — Nie powinieneś tego robić. Zawsze ratujesz swoich starych znajomych z opresji? — zapytał, zamykając oczy.

Nie, tylko tych, którzy są dla mnie naprawdę ważni, westchnął Matt w myślach, kładąc obok Mello ręcznik i antybiotyki. Pogratulował samemu sobie, że skompletował całą domową apteczkę. Na wszelki wypadek. 

— Masz czekoladę? — zapytał nagle jasnowłosy, zerkając do apteczki.

— Tam jej nie znajdziesz.

Matt zagasił światło i usiadł obok rannego przyjaciela. 

— A gdzie ją znajdę? —Dopytywał się dalej. Jeevas, czując ciepły oddech na swoim karku, zadrżał nagle i zamarł bezruchu.  Zdał sobie sprawę, że znów opuścił gardę, gdy upadł na miękką poduszkę, obezwładniony przez silny uścisk Mello.

— W sklepie — odparł Matt, wdychając głośno powietrze. Ciemność, sprawiła, że widział tylko kontury twarzy Keehla, który zachichotał nagle, trzęsąc się ze śmiechu.

— Jak zwykle nieprzygotowany —mruknął Mello, upadając tuż obok.

Mail objął go delikatnie, wkładając dłonie pod szczątki koszulki. Jego skóra była gorąca i mokra od potu.

— Masz gorączkę. — Podzielił się swoją błyskotliwą myślą na głos. – Może powinieneś zażyć jakieś prochy, co?

— To nic. Prześpię się i przejdzie — odpowiedział nieprzytomnym głosem, wtulając się w ramię Jeevesa, jak małe dziecko, szukające pocieszenia.

Po kilu minutach Matt słyszał już tylko regularny oddech Mello, zasnął. Niedługo później sam oddał się w objęcia Morfeusza, czując pod palcami rozgrzane ciało.

Kiedy Matt obudził się następnego ranka, Mello zniknął, a razem z nim zniknęła także apteczka, ręcznik i pistolet. Westchnął głęboko, odpalając papierosa.